De amman van Antwerpen

[p. 20]

IV.

Sedert de dag, nu al een tiental jaren geleden, waarop de toen pas twee en dertig-jarige Amman er zijn eerste vrouw had binnengeleid, was het of er een vloek lag op het Canticrodesteen. Want Flories was, in die jaren, en vóór dat hij zijn tegenwoordige gemalin, Mechtilde van der Schilde, Vrijvrouwe van Oesterwel en Cruybeke had getrouwd, reeds met zes andere vrouwen gehuwd geweest.

Het was of er een boze hand lag op haar alle, op al die frisse, jonge vrouwen, gesproten uit de rijkste en aanzienlikste geslachten, of er een boze hand op lag, van zodra ze maar met de Amman getrouwd waren.

Het was uiterst zonderling. In de eerste

[p. 21]

maanden van haar huwelik straalden de jonge gemalinnen van Flories van Canticrode van geluk. Niet zodra echter vertoonden zich de eerste tekenen van zwangerschap, of er daalde als een wolk over het Canticrodesteen, - en, alsof een geheimzinnige, verbolgen macht het zo wilde, vond men, weinige weken, soms enkele dagen vóór de bevalling, des morgens als ijskoud lijk op haar bed, die er zich, de avond te voren, in volle gezondheid op had neergelegd.

Natuurlik had deze gehele reeks sterfgevallen dikwels aanleiding gegeven tot allerlei vreemde geruchten, vooral onder de dienstboden van de Amman, die, als de buren hen nieuwsgierig ondervraagden, zich wel eens hadden laten ontvallen, dat zij in de sterfnachten en soms ook wel enige nachten te voren, telkens zulke vreemden geluiden hadden gehoord, soms in de slaapkamer van de Amman zelf, maar meestal in die van zijn vrouw...; vreemde, doordringend

[p. 22]

krijsende geluiden, afgewisseld met een geheimzinnig akelig lachen, dat nauweliks meer de lach was van een mens en dat tegen de morgen, als de kreten schriller en flauwer werden, - al flauwer in de melankolieke stilte van de nacht, - iets kreeg van het wilde gillen van een dier, dat gejaagd en gemarteld wordt.

En toch was er nooit, wanneer men des morgens, als de zon voor het eerst weer de golfjes van de Schelde kuste, het lijk vond liggen in het hoge gebeeldhouwde eiken ledekant, enig spoor van geweld te zien geweest aan heel het koude, dode lijf.

Niet aan de slapen, onder de lange vochtige haren; niet aan de hals, onder de ragfijne nachtdoek van genaaide kant, en even weinig aan de polsen en op de borst....

Telkens, overigens, onmiddellik na de dood, had de Amman niet alleen de famielie van de gestorvene, maar ook meester Gevartius, de eerste geneesheer van de stad, bij het lijk doen roepen, en deze noch iemand anders

[p. 23]

had ooit enig verdacht simptoon gevonden; nooit was er ook maar enig spoor van geweld aan al die blanke, blonde doden zichtbaar geweest.