Het Brabandts nachtegaelken, met zijn driederley gesangh, te weten minne-liedekens, herders-sanghen, ende boertigheden

t’Samen-gesangh, tusschen Coridon ende Sylvia.

Op tweeder-hande wijsen.

Cor.

ICk koom u hier begroeten,

Mijn soete Sylvia,

En wensch u al // wat dat u wel beval,

Magh strecken voor en na:

Ick wensch dat ghy met vreughden

V leven brenght ten end’,

Dat ghy van leedt // noch rou, noch droefheyt weet,

[p. 148]

 

Noch dier-gelijck en kendt.

 

Sylvia.

 

2. Wel wie is dat? wie magh het doch wesen,

 

Die my daer soo begroet

 

Met alle dese wenschen soet?

 

Coridon, zijt ghy dat // soo komt hier by my wat?

 

Want ick u bedancken moet.

 

Corid.

 

3. Al wat ick magh bedencken,

 

Oft immers wat ick weet,

 

Al wat ick magh // bekomen nacht en dagh,

 

Staet al voor u gereedt,

 

Mijn Vee en alle mijn Schapen

 

Zijn u gepresenteert,

 

Mijn herders-stock // mijn gordel, en mijn rock,

 

En voorts wat ghy begeert.

 

Sylvia.

 

4. Wel ick en weet niet wat het magh wesen

 

Coridon, dat ghy

[p. 149]

 

Dit aldus wenscht aen my?

 

Oft soeckt ghy met vleyen // my soo te verleyen?

 

Seght my wat uw’ meyningh zy.

 

Corid.

 

5. Vraeght ghy, o Herderinne!

 

Wat dit doch al beduyt,

 

Siet eens om hoogh // een weynigh na mijn oogh,

 

Daer sult ghy ’t lesen uyt:

 

Mijn gesicht, en al mijn wesen,

 

En voorts mijn gantsch bedrijf,

 

Thoont dat ick sou // mijn uyt-verkooren Vrouw,

 

Dienen met ziel en lijf.

 

Sylvia.

 

6. Neen, Coridon, het gesicht kan dolen,

 

Dus ick oock niet en acht

 

Alle u geveynsde klacht,

 

Daerom wil ick scheyden // en mijn vee t’huys leyden

 

Coridon, adieu, ’t wordt nacht.

[p. 150]

 

Corid.

 

7. Een kusjen eer wy scheyden,

 

Sylvia, noch een woordt,

 

Oft ick beswijck // en stracx wordt ick een lijck,

 

’t En zy ghy my aen-hoort.

 

‘k Sweer u dat men op der aerden

 

Geen wreeder dier en vindt,

 

Dan een Juffrouw // die met geen weder-trouw

 

Haer oprechten dienaer mindt.

 

Sylvia.

 

8. Neen Coridon, vermindert u klachten,

 

’t En is mijn meyningh niet,

 

Dat ghy komt in ’t verdriet:

 

Want ick heb bevonden // dat ghy t’aller stonden

 

My u ware jonste biedt.

Eynde des tweeden Deels.