Het Brabandts nachtegaelken, met zijn driederley gesangh, te weten minne-liedekens, herders-sanghen, ende boertigheden

[p. 69]

Klaegh-liedeken. Van een eerbaer man, over het droevigh verdrincken van sijn huys-vrouwe.

Stemme: So daer yemant vraeght,, wie hier leyt begraven.

BLijdschap van my vliedt // laet ick my bereyen,
Om mijns ziels verdriet // droevigh te beschreyen:
Want ick in mijn jeught // heb mijn uyt-verkooren,
Al mijn hooghste vreught // en vermaeck verlooren:
Berst uyt bracke dauw // ach! ick smelt in rouw,

Als ick over-denck met smert,

Dat de schoone Vrouw // die den hemel wouw

My te plaetsen in mijn hert,

[p. 70]

 

Daer ick op had geslagen // ’t opperst van mijn behagen;

 

Die ick hiel voor al mijn lust,

 

Is in haer jonghe daghen // my van de doodt ontdraghen

 

Naer d’on-eyndelijcke rust.

 

2. Ach! als ick haer deugt // haer roem-weerde zeden,

 

Eerbare gheneught // wel-ghestelde leden,

 

Vriendelijck onthael // lieffelijcke woorden,

 

Daer met menighmael // sy mijn ziel bekoorden,

 

By my selfs betracht // en op alles acht

 

Dat my is van haer gheschiedt,

 

Klaegh’ ick klacht op klacht // ja swem dagh en nacht

 

In een borne van verdriet,

 

Ach! dat de doodt soo spoede // en eer wy ’t beyd’ vermoeden,

 

V van my heeft af-gheruckt!

 

Waerom, o wreede roede // hebt ghy niet in het woeden

 

My met een in ’t graf ghedruckt?

[p. 71]

 

3. Wat ic doe oft laet // ‘k voed’ noch steeds mijn klachten,

 

Mijn beminde gaet // noyt uyt mijn gedachten,

 

Sit ick aen den dis // (naer mijn oude wijse)

 

Dad’lijck ick haer mis // wegh dan met de spijse,

 

Wil ick daer van daen // naer mijn kamer gaen,

 

Spreken mijn gedachten weer:

 

Hier sagh ick haer aen // daer plagh sy te staen,

 

Ginder sat sy by my neer,

 

En mijn Lief, mijn waerde // mijn deugdelijck vermaerde

 

Troostertje, leydt nu, helaes!

 

In de swarte aerde // by die haer eerst baerde,

 

En is daer den wormen aes.

 

4. Dan ist oft mijn hert // berst in duysent stucken,

 

Dan vernieuwt mijn smert // met mijn ongelucken;

 

Gae ick tot mijn rust // dan op ’t bedde leggen,

 

Mijn verloopen lust // port my stracx te seggen:

[p. 72]

 

Hier genoodt ick vaeck // eerbaer mijn vermaeck,

 

Soete-lam, in d’Echt, met u,

 

En (o droeve saeck!) Lief, mijns levens baeck,

 

Waer berust uw’ lichaem nu?

 

Gingh d’Echt ons niet bereyden // doen ’t ons te samen leyden,

 

Een geluck, en een gevaer?

 

Waerom, in ’t verscheyden // hadden wy niet beyden

 

Insgelijcx oock eene baer?

 

5. Doch, bedacht ick recht // ick en moest niet klagen,

 

d’Aerd’ was doch te slecht // om dat beeldt te dragen,

 

Sy was al te vroom // deughdigh en Godvruchtigh,

 

Loffelijck van roem // heusch, beleeft en tuchtigh,

 

Dies heeft haer den Heer // op-getogen t’eer

 

In sijn hemelsche gebouw,

 

Daer sy haer veel meer // sal vermaken weer,

 

Als sy hier op d’aerde sou,

[p. 73]

 

Sy leeft in genuchten // daer ick hier in duchten,

 

Wachtend’ t’samen naer de uer,

 

Die niet is t’ontvluchten // ’t eynde van mijn suchten,

 

Tot dat God ons t’samen vuer.

Gunst baert nijdt.