Het Brabandts nachtegaelken, met zijn driederley gesangh, te weten minne-liedekens, herders-sanghen, ende boertigheden

[p. 64]

[Blinckende schat-kist op-ghevult]

Stemme: Cher amy quand je te voy.

BLinckende Schat-kist op-ghevult
Met Goddelijcke gaven,
Hoe langh sal mijn verslaeft ghedult
Vw’ moghentheydt naer-draven?

Laet uw’ zeghen-stralen

Jonstigh op my dalen,

Dat ick uyt de qualen // ende pijn gheraeck,
En ’t beginne // van de weder-minne smaeck.

2. Waerom leeft doch den eenen mensch

Voorspoedigh en gheluckigh,
En dat den and’ren mist sijn wensch
Swaer-moedigh ende druckigh?

’t Zijn verdraeyde plaghen,

En verkeerde slaghen,

[p. 65]

 

Die Fortuyn doet draghen // al de gheen’ die mint,

 

Tot dat hy door strijden // het verblijden wint.

 

3. Siet doch eens op ’t verloopen’ glas

 

Van mijn ontsoncken suchten,

 

Maeckt ghy my weder die ick was,

 

Soo blijf ick in ’t beduchten,

 

Oft my u besturen

 

Meet met dobbel uren,

 

Oft dat in ’t verduren // mijn verwinningh leydt,

 

Waer van mijn ellende // naer het ende beydt.

 

4. Ick ben als sneeuw, ghy zijt de Son,

 

Door wiens hittigh gloeyen,

 

Vyt mijn ghesicht een lauwe bron

 

Van tranen komt te vloeyen:

 

Want door uwe krachten

 

Smelten mijn ghedachten,

[p. 66]

 

Is het wonder t’achten // dat de ziel verdwijnt,

 

Waer op het vermoghen // van uw’ ooghen schijnt.

 

5. Terwijl den bol in ’t rollen drijft,

 

Wie weet waer hy sal enden?

 

Hope gheeft troost, soo langh sy blijft,

 

Wil ick my t’uwaerts wenden,

 

En met vaste sinnen

 

V oprecht beminnen,

 

Tot dat het beginnen // van u jonst vereyscht,

 

En mijn trouw betooningh // met belooningh spijst.

 

6. Heeft oyt den Sonnen-loop om-ringht

 

Den middel-kloot der aerde?

 

Al ’t gheen’ dat in u soo eerlijck blinckt,

 

Is van de selfste waerde:

 

Wilt my dan verwermen

 

In u lieve ermen;

[p. 67]

 

Want naer dat ghy ’t kermen // van uw’ dienaer acht,

 

Is sijn doodt en leven // even in uw’ macht.

Levende sterf ick.