|
| |
| |
| |
Tot de Brabandtsche jongh-vrouwen.
GHy Brabandts soet geslacht, ô heusschelijcke dieren,
Die onder Venus dienst u gheeft voor Camenieren,
Door uwen sachten aerd ick nu bedwongen ben,
Om tot genucht en vreugt te stieren mijne pen,
Jongh-vrouwen aerdigh volck, die door verborgen perten
Een Minnaer leven doet in blijdschap en in smerten;
| |
| |
Die door u soet gelaet, en lodderlijck gesicht
Een droeve ziel’ geneest, een treurigh hert verlicht:
Aen u seynd’ ick dit Boeck vol dichten, vol gesangen,
Naer ’t welck u blijden geest gehaeckt heeft met verlangen,
Aen u komt dit geschenck van desen Nachtegael,
Die nu gevlogen komt uyt Venus gulde sael,
Aen u, ô teere Waer! Cupîdos Meê-gespelen,
Die u, door soete dieft, een jeughdigh hert leert stelen;
Aen u komt dit geschenck, waer in u Venus Soon,
Door ’s Nachtegaelkens stem leert driederleyen thoon.
Hy thoont in ’t Eerste Deel de wenschen en de klachten,
Die eenen Minnaer moet van zijne Nymph verwachten,
Hy thoont de vrees’, de hoop’, de pijn’, het droef gesucht,
Die eenen Minnaer lijdt, gemengelt met genucht:
Hy thoont u hoe bedacht een jongh-man moet versinnen,
En hoe hy leven moet in herten te verwinnen,
| |
| |
Hoe hy sijn Liefste prijst, hoe hy haer valt te voet,
Hoe hy sich selven voegt naer d’oogh’ van haer gemoedt.
Hoe hy verbittert is op valsche nijders tongen,
Waer door een Magets hert tot af-keer wordt gedwongen;
Hy noemt sich selven Slaef, sijn Lief noemt hy Godinn’:
Nu leeft hy heel door-wont, nu sterft hy door haer minn’.
Het Tweede Deel bewijst, door soete Herders-sangen,
Hoe Galathêas hert’ door Tyter wordt bevangen,
Hoe Coridon in ’t groen met zijn Clorinde spreckt,
Hoe Lisidas tot minn’ sijn Niciaen verweckt;
Hoe Sylvia veracht een Jonckers minne-klachten,
En haren Herder mindt met al haer sinne-krachten;
Waer in ghy siet de rust van ’t Herders rondt-gevry,
De lustigheydt van ’t veldt, de vreughden van den Mey.
Maer in het Derde Deel sal ’t Nachtegaelken fluyten
Niet dan een mal-gesangh, vol boerten ende kluyten,
| |
| |
Om somtijds door gelach,, te korten uwen teydt,
Om somtijds door den dach,, te toonen vrolijckheyd.
Soo verr’ dat hier oft daer,, ô Nederlandtsche Maeghden,
Wat geyls te vinden waer,, ’t welck u niet wel-behaegden;
Volgt hier in ’t Bieken naer,, ’t welck in het vinnig kruyt
Laet de venijnen; maer,, suyght daer den honigh uyt.
Kipt dan, ô teere Jeught,, uyt dese Minne-dichten
Alleen het welck tot deught,, kan uwe sinnen stichten:
En neemt dees kleyne gaef,, met een soo goeden hert,
Als ’t selve van u Slaef,, u toe-ge-eygent wert.
Den geheelen uwen
JOAN MOMMAERT.
Naer ’t duyster hoop’ ick ’t licht.
|
|
Auteursrechtvrij