Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 10

[Gerhard, Hubert]

GERHARD (Hubert), ook Huibrecht Gerardi, Gerhards en Erhardi, nederlandsch beeldhouwer, geb. omstr. 1550, waarschijnlijk te Amsterdam (volgens Buff te 's Hertogenbosch), in ieder geval lid der amsterdamsche familie, waartoe ook Hendrik Gerritsz. en Gerard Hendriksz. (zie over beiden de art. in dit deel) behoorden. Hij werd in Italië, voornamelijk te Florence gevormd, onder invloed van Giovanni da Bologna, en verschijnt in 1581 te Augsburg, waar hij voor Hans Fugger aan diens slot Kirchheim werkte (1584-95). Van hetgeen hij daar schiep, bleef alleen de vermaarde groep Mars en Venus in het beiersch museum te München bewaard. Sinds 1584 werkt hij te München mee bij den bouw der Michaelskerk voor hertog Willem V en ontwerpt een reeks beelden van engelen, apostelen en heiligen, door Michelangelo Castello in stuc vervaardigd; aan den voorgevel prijkt het door hem vervaardigde groote beeld van den aartsengel Michael, een zijner hoofdwerken. In 1589-94 ontstonden zijn bronzen beelden voor de bekende Augustusfontein tegenover het raadhuis te Augsburg, als vrije copie der Neptunusfontein van Giov. da Bologna, te Bologna. Voorts in 1595 een Diana (thans ‘Bavaria’ genaamd) in den Hoftuin te München. Een praalgraf, dat hij ontwierp voor hertog Wilhelm V, werd niet voltooid; van de hiervoor vervaardigde figuren staan de leeuwen voor de ‘Feldherrnhalle’ te München, terwijl vier figuren van krijgers thans de dekplaat dragen der graftombe van keizer Lodewijk in de O.L. Vrouwenkerk aldaar.

G. behoort tot de voornaamste kunstenaars van dit tijdperk in Duitschland. Zijn werk beteekent de overwinning der richting van Giovanni da Bologna, waarmee een nieuwe phase der duitsche beeldhouwkunst inzet.

Zie: R.A. Peltzer, Der Bildhauer H.G. in München u. Innsbruck in Kunst u. Kunsthandwerk XXI (1918), 109-152; R.A. Peltzer in Thieme - Becker's Künstlerlexikon XIII (1920), 452-455; A.E. Brinckmann, Barockskulptur (Berlin-Neubabelsberg 1917), 154-161; G. Dehio, Geschichte d. deutschen Kunst III (1926), 197-198.

Vermeulen