Stormen en stilten

[p. 21]

Verrukking

Het leven in haar lijf geschiedt
als waaien dat niet stil kan staan,
als stralenbundels van de maan,
die men tot op de grond doorziet
en nimmer achterhalen kan.
Haar haren roepen in het licht
een golfslag van verrukking los,
zij zamelt in haar handenspan
goudkorrels vuur en haar gezicht
onder de blonde harentros
verliest zijn sterfelijke staat,
wanneer zij door de morgen gaat.

Ik kan haar niet in mij verschuilen,
de woorden breken in mijn mond,
mijn ogen glimlachen en huilen
niet te weerhouden, zonder grond.