Kaas- en broodspel

[p. 32]

IX

Zij konden niet meer rusten, het verleden
vervaagde tot onwerkelijke schim,
geen hemel, die, ter aarde afgegleden,
hen borg binnen de stilte van zijn kim;
ontkomen aan de stuwing der getijden,
zwerfsteenen in het duistere heelal,
die naar een altijd dieper duister glijden,
geen macht ter wereld remt hun blinden val,
zoo joegen zij al verdere verschieten,
al wildere fantasmen tegemoet;
totdat de inblazingen hen plots verlieten,
een moede hartslag temperde hun bloed;
verbijsterd, als een afgedwaalde kudde,
sloeg hen de zweep van het vermanend woord,
een hand ging hen uit droomen wakker schudden,
en als verstomden hebben zij gehoord
hoe hen de stadhouder heeft aangeroepen:
‘Ontwaakt, ontwaakt! Ik zal uw voorspraak zijn!’
Den nacht door zakten uitgeputte groepen
een ruimte binnen zonder sterrenschijn.

[p. 33]

 

Sluipend bewustzijn van vergeefs te strijden:

 

alweder kiemt een nieuwe dageraad,

 

de wind golft en de witte wolken rijden,

 

een stoet, die op de maat deer eeuwen gaat;

 

de landen geuren naar den ochtend open,

 

de aarde doet haar ouden bloei gestand,

 

zij tintelt in de zon, van dauw bedropen,

 

en leeft, en taalt niet naar de meesterhand;

 

een radeloosheid vaart door de verdoolden:

 

geen rust bemantelt hun verloren staat,

 

de hartstocht, die hun ingewand verkoolde,

 

de assche van hun botgevierden haat,

 

doet hen opnieuw tot uitersten verkeeren;

 

van rouw bezeten, scheuren zij zich stuk

 

in de herinnering aan hun begeeren,

 

hun jagen naar het wijkende geluk.

 

‘Laat af! Laat af!’ Wie heeft dit woord gesproken?

 

Wie heeft zijn voorspraak en zijn steun beloofd?

 

Helaas, de aarde heeft te zoet geroken,

 

hun drift wordt door geen rede meer gedoofd.

[p. 34]

 

Daar waren anderen, zij bleven dralen,

 

een stem kwam klagen aan hun willig oor,

 

wanneer, bij het arcadisch avonddalen,

 

de zon verbloedde in haar eigen spoor;

 

hun lichaam zwoegde nog met het bewegen

 

van de seizoenen naar een eeuwig doel,

 

zij waren aan Gods ademtocht ontstegen,

 

maar in den schemer tastte hun gevoel

 

zoo hulpeloos de stilte door, zij stonden

 

zoo poover aan een wrakken muur geleund,

 

dat zij het antwoord niet meer vinden konden,

 

waarop hun leven eenmaal had gesteund;

 

moord, plundering, geweld van wind en water,

 

de uit hun hartebloed geperste cijns -

 

zij wankelden te bed en uren later

 

lagen zij nog verloren in gepeins;

 

een jonge dag verzamelde de benden,

 

voor wie geen wederkeer meer openstond,

 

met hun verdrukte broeders en zij wendden

 

elkaar het hart toe in een nieuw verbond.