Kaas- en broodspel

[p. 18]

V

Tot één dag krimpen honderd jaren samen,
een wolk van rampen, een gestolde kreet
van jammer, die het hart niet kan bevamen,
dat naar de spanne van de dagen meet;
dat zich tot eigen vrede af wil wenden,
wanneer opnieuw een zwarte vuist doorstoot
den horizon, een plunderzieke bende,
die aanzwelt in het licht en levensgroot
zich uitstort over de geschonden have
van de vereenzaamden, naar wie geen hand
zich meer in liefde strekt, zij zijn begraven
binnen de wijde einders en hun land
werd schurftig, door een ziekte aangevreten;
zij weenen nimmer om vergoten bloed,
maar om hun grond, die eenmaal in de heete
genade van een zomermiddaggloed
zijn oogst ten hemel hief; zij zijn gezonden
om heil aan het geteisterd land te doen,
en bukken zich en koesteren de wonden
vanaf den morgen tot den laten noen.

[p. 19]

 

Geslacht in honger en gepeins geboren,

 

de wichten naar een dorre borst getild,

 

zij liggen tegen moeders lijf verloren,

 

hun hulpeloosheid heeft dit niet gewild;

 

geen warme klank verwelkomt hen ten leven,

 

geen zoete woorden wiegen hen ter rust,

 

de stilte is tot ijzigheid versteven;

 

maar eens ontwaken zij tot een bewust

 

ervaren, zien het razen van de benden,

 

hun vader als een vod terzij gesleurd,

 

hun moeder, gillend in het dronken schenden;

 

en dan den rentmeester, die komt en beurt

 

zijn bloedloon; het gebaren van de ouden,

 

wier onmacht voor zijn steenen aanblik schreit,

 

maar zonder klanken, of zij breken zouden,

 

wanneer hun laatste wanhoop werd gezeid;

 

zij groeien uit tot schonkige figuren,

 

tot norsch gebeente, waar een hart in slaat,

 

zoo eenzaam en vergeefs, dat het de ure

 

vervloekt van zijn verwekking uit het zaad.