Kaas- en broodspel

[p. 8]

II

Totdat een krijgsman zijn klaroenen stootte
en door de landen joeg een ruiterbent,
als pijlen op den einder afgeschoten;
de manen stonden vlammend overend;
de morgenzon werd vurig in hun zwaarden,
een huivering doorliep het rijpe graan,
terzij gedrongen door de drift der paarden,
vertrapt en tot een leege huls vergaan;
een storm verhief zich om de voortgejaagden,
het koren schreide naar hun aangezicht,
soms striemde het hun oogen en soms klaagde
het fluisterend, of sloot zijn rijen dicht
om de vermetelen, wier vederbossen
als sneeuw verstoven door het hemelblauw;
de krijgers groeiden samen met hun rossen,
zij werden tot centauren, die een rauw
bedrijf aan al het menschelijke vieren;
bloed was hun droom, zij lekten zich den mond,
en elke hoefslag der bezeten dieren
bleef in de huid der aarde als een wond.

[p. 9]

 

Hun doortocht riep vergeten beelden wakker;

 

het landvolk school in schorre vrees tezaam

 

en zag de duivels rennen langs den akker,

 

en huiverde, tot bidden onbekwaam;

 

daar was een enkele, die handen vouwde

 

en om vergiffenis ten hemel riep,

 

tot hij het bliksemende zwaard aanschouwde

 

en bloed uit zijn gespleten gorgel liep;

 

zijn woorden stikten in een toonloos kreunen;

 

terwijl hij neerviel tastte nog zijn blik:

 

een schouder, waarop hij zou kunnen leunen,

 

dan gaf hij, zuchtend, reeds den laatsten snik;

 

de anderen sprongen rond als vleugellamme

 

vogels, vocht sijpelde hun oogen door,

 

het nevelde, zij zagen zwaarden vlammen,

 

het vuur sloeg in; de aarde, die tevoor

 

hun moeder was geweest, werd bij het sterven

 

de bruid, die zij omhelsden in hun bloed,

 

zij konden haar in eeuwigheid niet derven,

 

haar schoot werd met hun levenssap gevoed.

[p. 10]

 

Een krijgsknecht wierp den fakkel door het koren,

 

de vlammen stroomden in een rossen vloed

 

de velden over; somtijds, als een toren,

 

steeg vuur den middaghemel tegemoet,

 

en zakte in en rende door de halmen

 

en danste joelend voort van veld naar veld,

 

dat knetterend verging tot asch en walmen;

 

de wind, een dolle hond, is meegesneld,

 

en beet naar de gespitste vlammentongen,

 

en blies den rook in het gelaat der zon,

 

en is de aren naar de keel gesprongen

 

eer hen de vloed van vuur bereiken kon;

 

een vogel fladderde in blinde kringen

 

boven het nest, waar zijn gebroed verging,

 

en viel dan schreeuwend, met verkoolde zwingen,

 

en werd een vormloos en vergeten ding;

 

een rijk van duizend jaar geduldig zwoegen,

 

dat naar het hemeldiep te zingen stond,

 

werd in den walm gesmoord, de winden joegen

 

het als een wolk van asch de aarde rond.