Liederen voor het vaderland

[p. 156]

Aan 't vaderland.

Wijze: Hoe zoet is 't, daar de vriendschap woont!

Voor u, mijn dierbaar Vaderland!

Voor u klopt nog dit hart;

Wat immer wijk', mijn trouw houdt stand;

Mijn trouw, die trotsaards tart.

Nooit smoorde 't kruipend zelfbelang
Mijn' schuldeloozen vrijheidzang;

Welaan, welaan, welaan!

De vleier, die geen vrijheid kent,

Hij, die van trouw ontaard,

Zijn slaafschen hals aan 't juk gewend,

Zij geen gedachtnis waard!

Hij zing', gemaskerd met verraad,
Het vloekgezang der eigenbaat,

Maar beev', maar beev' in 't eind.

[p. 157]

 

Zijn kluisters, met gebloemt versierd,

 

Verwoesten al zijn' roem,

 

Hem treft, als 't recht eens zegeviert,

 

Een slang uit elke bloem. -

 

Gedrochten, aan zijn borst gevoed,

 

Verzwelgen eens 't lafhartig bloed; -

 

't Verraad, verraad ten loon.

 

 

 

De vrijheidsvriend blijft altijd groot,

 

Ja, erf en goed ontzegd,

 

Geeft vlijt zijn Gade en kindren brood,

 

Gods liefde doet hem recht. -

 

Hij blijft nog groot in 't aakligst lot,

 

Een barneveld op 't moordschavot -

 

En wacht, en wacht vol moed.

 

 

 

ô Vrijheid! zo de dwinglandij

 

Uw vruchtbren tuin verwoest;

 

Houd moed - eens juiche 't recht weêr vrij;

 

De slaafsche keten roest.

 

De sluimerende trouw en moed

 

Ontwaaken bij den morgengloed

 

Der hoop, der hoop, der hoop.

[p. 158]

 

De waare grootheid hoor' dit lied

 

Van Neêrlands maagdenrei;

 

Neen, heerschzucht smelt dien weêrgalm niet

 

In 't lispend hofgevlei.

 

Dat vrij dit hart gevoelig sla,

 

Mijn zang volgt blij elk tikjen na,

 

In spijt, in spijt der wraak.

* _* *