Liederen voor het vaderland

[p. 24]

Alcest bij 't graf van Roosje.

Wijze: Hier ligt mijn damon nu in 't graf.

Natuur ontwaakt - de lente keert,

Maar, ach! voor mij niet meer!

Mijn roosje slaapt in 't stof des doods,

Mijn meisje ontwaakt niet meer!

Mijn roosje slaapt in 't stof des doods;

De lente kroont haar graf.

Mijn roosje! uw lieve - zachte hand

Droogt nooit mijn traanen af.

[p. 25]

 

Hoe dikwijls hebt ge in 't lentegroen

 

Hier aan mijn borst gerust!

 

Hoe dikwijls heb ik hier uw smart

 

Al troostend weggekuscht!

 

 

 

Mijn roosje! ik zag uw lieve jeugd

 

Door zielerouw verpest;

 

Geen voorspoed kroonde uw wisslend lot -

 

Mijn Lief! - in 't sterfgewest.

 

 

 

Mijn liefde was uw heil - uw vreugd,

 

Gij waart mijn zaligheid;

 

Ons hart slaat op den zelfden toon -

 

Mijn roosje! - in de eeuwigheid. -

 

 

 

Ons hart slaat op den zelfden toon! -

 

Mijn roosje leeft voor mij;

 

Gods liefde kroont haar tederheid;

 

Mijn meisjen mint mij vrij.

[p. 26]

 

De dwang, door eigenbaat geteeld,

 

Hadt ons geluk verwoest;

 

Zijn ketens zijn, door 't koude zweet,

 

Op 't sterfbed doorgeroest.

 

 

 

Mijn roosje! 't is aan snooden dwang -

 

Aan trotsheid nooit gelukt;

 

Dat gij - de wellust van mijn ziel -

 

Mijn' boezem werdt ontrukt.

 

 

 

Maar, ach! - uw minnend hart bezweek!

 

Gij zaagt mijn' tegenspoed,

 

Gij zaagt de list van haat en wraak -

 

Maar tevens ook mijn' moed.

 

 

 

Mijn roosje! ik heb mijn Vaders vloek

 

Vergeefsch voor u gesmoord;

 

Uw vleiend oog las in mijn ziel

 

Den nagalm van elk woord.

[p. 27]

 

Toen hoorde God den duuren eed

 

Van mijn onschendbre trouw;

 

Toen zwoer ik, dat geen wraak - geen dood

 

Ons immer scheiden zou.

 

 

 

Mijn roosje! ik hield u aan mijn borst

 

Vol tederheid gekneld;

 

Elk tikjen van uw zwoegend hart

 

Heeft ook dien eed verzeld.

 

 

 

Toen knielden wij aandoenlijk neêr,

 

Uw hand beefde in mijn hand;

 

Maar zulk een onschuld - zulk een min

 

Verkoos haar Vaderland.

 

 

 

De God der liefde zag ons heil,

 

In de eeuwigheid gegrond,

 

Mijn Meisje! een zalig voorgevoel

 

Sprak door uw' roozenmond:

[p. 28]

 

‘Mijn lieve alcest! geen aardsch geluk

 

Wacht op uw zielvriendin;

 

Mijn Vriend! de kroon der eeuwigheid

 

Versiert onze englenmin.

 

 

 

Alcest! mijn levenskragt bezwijkt,

 

Een doodslaap streelt mijn hart;

 

Ik blijf uw roosje; - alcest! geen dwang

 

Vernedert meer uw smart.’

 

 

 

Zo sprak mijn meisje - en streelde een traan

 

Van mijn verbleekte wang;

 

Een koude huivring sloot mij 't hart,

 

Nog vloekte ik haat en dwang -

 

 

 

Nog vloekte ik al den tegenspoed,

 

Die roosjes vreugd verslond;

 

Terwijl haar taal - de taal der deugd,

 

Mij aan mijn' pligt verbondt.

[p. 29]

 

ô Menschenliefde! ô Kristenleer!

 

Gij hebt haar ziel gevleid;

 

Mijn roosje wandelt, aan uw hand,

 

Vol vreugd naar de eeuwigheid.

 

 

 

Ik volg u - liefling van mijn hart!

 

Hier, op uw zwijgend graf -

 

Hier rolt het sterflied op mijn vreugd

 

Van bleeke lippen af.

 

 

 

Mijn roosje! ik zag uw teder hart

 

In 't uur des doods verflaauwd;

 

Ja - 'k heb uw reeds verstijfde hand

 

Met traan op traan bedaauwd.

 

 

 

'k Heb snikkend op uw' kouden mond

 

Den jongsten kus gedrukt;

 

Nog ééns ontblootge uw brekend oog,

 

Door tederheid verrukt.

[p. 30]

 

‘Alcest! - mijn vriend!’ - dit staamrend woord

 

Smoorde in uw' laatsten snik;

 

Mijn hand bleef in uw hand beklemd -

 

Mijn God! - wat oogenblik!...

 

 

 

Slaap roosje! schuldlooze Engel Gods! -

 

Niets dooft ons liefdevuur;

 

't Viooltjen waassemt op uw' graf

 

Den lijkdienst der natuur.

* _* *