Liederen voor het vaderland

[p. 10]

Vaderlandsliefde.

Wijze: Mijn Lief, zo schoon als 't morgenlicht.

Elk dankbaar, elk gevoelig hart

Klopt voor zijn Vaderland,

Terwijl het dood en rampen tart,

Als heldenwraak ontbrandt.

Het moedig kroost der deugd

Neemt deel in leed en vreugd,

Het eert, het mint dien grond,

Waar 't wanklend wiegje eerst stond.

[p. 11]

 

Nog zingen wij de trouw - den moed

 

Van Bato's heldenkroost;

 

Dat Neêrlands glorie schittren doet,

 

Terwijl de naneef bloost.

 

Wij heffen 't loflied aan;

 

De grootsche lauerblaân

 

Vereeren nog dien grond,

 

Waar de oude krijgsvaan stond.

 

 

 

Al zwijgt der Barden gloriezang,

 

Dit groenend lentegras

 

Voedt wis den dood voor slaafschen dwang,

 

Het kiemt in heldenasch.

 

Ja, Helden! door wier vuist

 

De ketens zijn vergruist;

 

Wij zeegnen nog dien grond,

 

Waar Vrijheids zetel stond.

[p. 12]

 

Als hier de wind met stofjens speelt,

 

Dan ruischt een zachte stem;

 

Een stem, die Vrijheids boezem streelt,

 

Erkentnis geeft haar klem;

 

Dit stof - dat God beviel,

 

Omkleedt een vrije ziel;

 

Een held stierf op deez' grond,

 

Dáár - wáár dit bloemtjen stoud.

 

 

 

Zo weeldig als de boterbloem

 

Haar malsche blaân ontvouwt;

 

Zo bloeide eens der Bataven roem -

 

Nooit snood verkocht voor goud;

 

Nooit door gevloekt belang

 

Gewijd aan vreemden dwang;

 

Neen - heilig was die grond,

 

Waar 't stulpjen veilig stond.

[p. 13]

 

ô Vrijheid! vrijheid! - dierbre schat!

 

Gij woont in 't eikenwoud,

 

Aan geen bemuurde burg of stad -

 

Maar aan 's volks arm vertrouwd.

 

De stem der maagdenrei

 

Verdween in krijgsgeschrei;

 

Elk waakte voor dien grond,

 

Waar 't zoodenältaar stond.

 

 

 

Natuur ontstak der helden moed,

 

Elk streed voor Gade en kroost;

 

En stroomde eens 't vrije heldenbloed,

 

Onsterflijke eer gaf troost:

 

List bood geen zwijmelkelk;

 

Gezoogd met vrije melk,

 

Zwoer elk, wie 't recht verstond,

 

Zijn trouw aan Bato's grond.

[p. 14]

 

Het wichtjen lachte op moeders schoot

 

Den koenen vader aan,

 

Terwijl het poeslige armptjens bood,

 

En 't heldenhart deed slaan -

 

Ja - 't zoog reeds vrijheidmin

 

Aan moeders boezem in; -

 

ô Moed! bescherm dien grond,

 

Wáár eens uw heirvaan stond.

* _* *