Dagboek voor mijne vrouwelijke landgenooten

Eerste deel

Den 10den Mei.

De dag van gisteren, lieve alina! was voor mij, wat de verkwikkende avonddauw is, voor door zonnegloed verwelkende bloemen. Op welk eene bevallige wijze hebt gij ons verrast! Ik was na het ontbijt mijn beminnelijk huisgezin ontweken, ik gevoelde mij een weinig lusteloos, de stilte (dacht mij) zoude mij eenige rustvolle oogenblikken doen genieten. Ik wandelde dan ook door de kleine beukenlaan naar den eenzaam gelegenen koepel, die het uitzigt op uitgestrekte grasvelden heeft, en waar het oog op de met bosch beplante heuvelen stuit; ik dacht aan u, mijne Lieve! ik dacht aan alles

[p. 170]

wat mij op aarde nog dierbaar is, maar ik gevoelde ook dat nog sterker banden mij aan het wachtende vaderland hechten. Twee jong getorven kinderen, die mij nog naauwelijks vader konden noemen, zijn door hooger zaliger wezens daar opgevoed, en beminnen op eene hemelsche wijze ook hem die hun leven hier deed ontvlammen. Mijne emilia, met wie ik eenmaal voor de eeuwigheid vereenigd ben, ziet voorzeker verlanged uit naar het oogenblik waarin ik mij aan den grenspaal der sterfelijkheid zal bevinden. Alina! hoe liefelijk is mij de gedachten, dat uwe reeds verheerlijkte Moeder, dat uwe twee vroeg verengelde zusters, onzigtbaar voor de nog sterfelijke oogen, maar gevoelbaar voor de ziel die zich aan het stof ontworstelt, om mijn vreedzaam sterfbed zullen zweven. Ja, gewis ik zal haar gewaar worden, en hemelsche wellust zal mijn aanzijn doorstroomen. Ik zal haar zien, de geliefde zaligen, de verzachte glansen, die van haar afstralen, zullen de donkerheid van het dal des doods voor mij verhelderen, hare engelenliefde zal mij reeds Goddelijke vreugd doen genieten, eer dit hart nog ophoudt te kloppen. In mijne verbeelding aanschouw ik de verheerlijkte gestalten, die mij, terwijl mijn oog breekt, met namelooze liefde zullen toewenken. Mijne hemelsche emilia! ja! o ja! uit uwe lichte, als met morgenrood omboorde, wolk, reikt gij mij dan de hand toe, wanneer mijne beklemde borst naar den laatsten adem hijgt. Mijne jeugdige maria! mijne aanvallige julie! met eeuwige jeugd versierd, zult gij uwen stervenden Vader, met het welluidend engelengezang

[p. 171]

op uwe lagchende lippen, omzweven, terwijl gij mij als met blinkende zegepalmen in den laatsten strijd - wanneer het doodzweet mij op het voorhoofd parelt - verkoeling toewaait. Doch wat zijn deze eeuwig dierbare betrekkingen te vergelijken bij mijn uitgestrekt verlangen naar het aanschouwen van Hem, die de bron van alle reine hemelsche liefde zelve is! jezus! mijn Verlosser! mijn Zaligmaker! zonder uwe onbevatbare menschenliefde zoude de dood voor mij afgrijsselijk, de toekomst martelend onzeker, en de eeuwigheid ondenkbaar rampzalig zijn. Maar door uw lijden, door uwe volmaakte gehoorzaamheid, hebt gij het zedelijk verderf vernietigd. Door u heeft God, uw Vader en mijn Vader, een welgevallen in de menschen. Door u is de dood van alle verschrikkelijkheid beroofd, en tot een' ingang in het eeuwig leven veredeld. Door u is de toekomst ons een liefelijk bloeijend paradijs, en de eeuwigheid een peillooze oceaan van gelukzaligheid. Jezus! mijn Heer! en mijn God! haast roept gij mij toe: ‘uwe schulden zijn u vergeven, ga in in de vreugde uwes Heeren.’ O, mijne alina! hoe wijd ben ik weer afgedwaald van hetgeen ik heden schrijven wilde; naauwelijks herinner ik mij hoe ik gisteren in stilte aan mijne oproeping uit dit leven dacht, of een stroom van denkbeelden, die zich tot wezenlijke gewaarwordingen verheffen, vloeit door mijn gevoel. En toch zettede ik mij slechts neder om u bij herhaling te verzekeren, hoe uwe komst mij verblijdde. Een vrolijk gejuich van kinderen wekte mij gisteren uit mijne overdenkingen;

[p. 172]

ik sloeg eenen blik naar de beukenlaan, daar zag ik nu uwen lieven blonden willem met zijne kleine nicht lotje aan de hand naar den koepel huppelen, terwijl het dienstmeisje met uwe lieve emilia volgde. De drie kleinen riepen luid: waar is grootvader? o! zie daar is hij, want ik kwam hen te gemoet. Ik sloot de lievelingen in mijne armen, zij overlaadden mij met kusjes, en stamelden duizend lieve namen, die ze mij gaven, en in hetzelfde oogenblik, o! gij weet het alina! laagt ook gij aan mijn hart. Ik was overstelpt van vreugde, uwe karel omhelsde mij, en naauwelijks waren wij in onze woning terug gekeerd, of gij bragt mij ook uwen blozenden zuigeling, in wiens onschuldige lachjes ik het oorspronkelijk reine en aanminnige der menschelijke natuur herkende. Dierbare Dochter! hoe gelukkig is niet uw vader! Doch ik moet eindigen; ik gevoel het, ik ben vermoeid. Aandoeningen hebben mij geschokt, vaarwel tot morgen, indien God wil! -