Op 'e literaire toer

[p. 98]

Fader is overleden

de concierge wie de namme forjitten. de man hie ek net sein hwer 't er foar kaem. it wie in arbeidersmantsje syn hân fielde klam oan it hier wie switterich en plette fan ûnder de pet wei en ek it troanje wie oerpearele en geizich. o moai dus dan koed er mar frysk prate. hij hie hwat sjen to litten en oft it ek hwat wie. komt syn heit hie yn ynje west en hie dy aksje meimakke yn achtsjinsafolle in gehûchskanteling it is my nea wer yn 't sin kommen hwat aksje oft er it oer hie. fader is overleden sei de man en nou hienen hij en moeke der neat mear oan (woed er it forkeapje?) hij wol it grif forkeapje hij hellet in bondeltsje foar 't ljocht in lyts heapke reliken fan de heit (in ynjegonger mei giel fel en in snor?) triljend jowt er it út hannen sjoch hij jowt de tekens fan syn heit taboe út hannen (de heit is dea hij wit dit wie al pusaka wurden)

in messing bûsknyft it stielen oerd binei fuortslipe (chinese made, it flugge fakeach) in stikmannich stêfkes chineeske inket hwat yn 'e goedichheit eastynjeske inket hjit it hjirre. fansels de wenstige foto's opkrolle tin papier knisperjend brekkend de bylden pears, brún wurdend, dan giel, oant details foargoed forlern binne men stoarret spitigernôch forgees wittend it komt net werom en treastget de rest bylden it wenstige billyritsy getsjoen fan lytse kibige soldaetsjes met snorren om museumkanontsjes hinne

hoe hawwe hja libbe yn harren swartlekkense tuniken hja moatte switten hawwe en flokke alderheislikst bidrige troch goarren en dierte in swiere rotaksje mar likegoed in moaije tiid hawn wol swier ja mar der wie genôch fordivedaesje jouns wiene der fierderop de chineeske hoeren (stiif pinned up mei desolate poppekoppen de ûngunst net út 'e eagen wei to retouchearjen en fol raffinearre perversje) sjoch dit binne fiif sneuvele chinezen mei lange sturten her en dêr foaroer lizzend wattearre jassen forlern yn in moai lânskip

[p. 99]

de omjowing wie der prachtich en earlik sizze se wienen rij mei de jenever. de oare deis hiene wy stipe fan 'e àtjery doe wie 't fansels gau bisjoen hoewol op 'e slachfjilden de gewearen en prachtige samuraiswurden mank de kameraden lizze mei raffele unifoarmen hawwe de holle achteroerlein mei útstekkende wangbonken de lippen mei de burdstoppels strak oer de tosken lutsen hwat sille wy sizze der wienen deaden genôch der wie jenever genôch en swarte wiven genôch men praet dêr net oer men biwarret de photographyen dêr't men mei de sjako op posearret tusken de ôfbrânde huzen in warrige heap forkoald earst njonkelytsen tekenje har neakene famkesliken ôf mei de knibbels wiid útinoar forstive it hat altyd weistoppe lein yn in âld plunjekiste (forkrongen) hij hat in soan krigen yn fryslân it is in arbeidersmantsje hij hat dit alles earst sjoen doe't de ynsjegast giel en toar boppe de ierde stie in ûngrypber objektivearre forline

noch in hantsjefol seis lytse kikkertsjes stienguod hm nijsgjirrich, súdchineesk?

de bisiker hie myn biwegingen nuodlik folge. it binne floitsjes, sjocht minhear wol, blaes der mar ris op. ik koe it net opbringe, ik mompele dat ik it wol bigrepen hie. dat wie rottich fansels, efterôf. ja ja, alderaerdichst (hij wol it forkeapje) woene jo it eh, forkeapje?

och né, sei de man. fader is overleden en wij ha der nou neat mear oan. wij tochten it moast mar in goed plakje ha yn 't museum. it is in goede man tocht ik wist net rjocht hwat ik sizze soe. dat is prachtich, dat is in aerdige oanwinst, dan mei ik jo wol tige bitankje (dy floitsjes, tocht ik, súdchineesk, dy bin wol gek)

hij moast mar wer ris fierderop, in lytse man dy't gau wer út 'e stêd wei skarrele. doe't er fuort wie tocht ik: ik bin syn namme forjitten. ik tocht: ik hie hwat freonliker wêze moatten. esprit d'escalier. ik hie hwat mei him prate moatten. hwat moat ik mei dy rommel?

(november 1961)