Op 'e literaire toer

[p. 47]

Trettjin fersen

[p. 49]

 

ik ha wol skriemd

 

ik sei tsjin har

 

astou my mar portûr jaen kinste

 

mar hja hat har eagen sletten

 

har sterke hân dy't nei my taestte

 

hja wol skean troch my hinne flitse

 

lit ús de fiorituren wêze

 

yn inoarrens meldij

 

mem ik hâld fan har

[p. 50]

 

jow my in stikje fan dyn wytwalene jûpe

 

ik hâld sa

 

fan de genoegelike lûdtsjes dy't út dy komme

 

ast kofje ynskinkste

 

of dyn rêch stiest to waskjen

 

mei ik in stikje fan dyn kanten broekje?

 

ik sil in stikje foar dy sjonge

 

en mei ik in tútsje op dyn búk jaen?

 

o né sei hja

 

wy moatte joun dounsje

 

yn 't bleate gat

 

mar net foar Herodes

 

dêrom lei ik de kul oer 't skouder

 

en reizge floitsjend ôf

 

 

 

o leaf leaf

 

myn sterke hannen sille

 

ús dyn lichem ûntdekke

 

dyn hûd dy't de kleur hat

 

fan pas skylde bjirken

 

sil him huverjend oan ús fortoane

 

ús stroeve plastyk sil ûneindich yninoar slute

 

ik sil dy yn myn earm hâlde

 

né sei hja, dou leist yn mines

 

wy mei ús earnstich boartsjen

[p. 51]

 

noustou dyn wytwalene jûpe útdien hast

 

sille wy in mozayk meitsje fan 'e stêd

 

mei flitsende oerbiljochte kontouren

 

ik reitsje der sa gau yn bitiisd, jonges,

 

as ik myn sinnebril net op ha

 

mar op har patroan mei ik útrêste

 

hat hja my ûnthjitten

 

sa is alles fol fan genede

[p. 52]

 

hwant dou moast my

 

mei dyn 63 fingertoppen

 

oeral efkes oantippe

 

lit my dit waerm lichem

 

yn ien hân hâlde

 

en mei de oare

 

om genede smeekje

 

 

 

lit my yn dyn marren baeije

 

mar hja skriemde glimkjend

 

doe't hja seach dat al myn skippen

 

sonken yn har sé

 

(machteleas)

 

meitsje my greater, myn frou

 

laitsje my einleas

 

 

 

har tofreden liif

 

dat sykheljend op mines

 

ik sei hoe moat dat nou mei

 

alle lytse fûgeltsjes?

 

hwat ha dy der dan mei

 

noadich, frege hja

 

hearegod mins

 

liz net sa to âldehoeren

 

nou freegje ik jo

 

soms mei ik har net lije

[p. 53]

 

net swije

 

lit ús net swije

 

as wy wâdzje

 

sa

 

troch de tsjinstân

 

fan ús ûnmachtich ûngâns

 

dyn skouder yn myn hân hâlde

 

lit ús net swije

[p. 54]

 

ús oerjefte is greater as dy fan 'e lepidoptera

 

meitsje ús s.v.p. blyn

 

meitsje ús s.v.p. wurdleas

 

sa woe hja witte

 

hoe't it weefsel fan myn

 

bijnierskoars oanfielde

 

ik wist it sels noch net iens

 

mar ik hie wol sin oan thé

 

sa moatte wy altyd laitsje

 

kin ik it helpe?

 

 

 

lit ús baeije yn dyn woldiedige marren

 

oant wy mei barstende sliepen

 

tusken de koralen rinne

 

myn kearn splist him

 

simfonysk

 

yn dyn optein liif

[p. 55]

 

wy ha hjoed 3 poun toarnbeijen opiten

 

wy ha de hele middei fûgelnustjes plôke

 

en de printen fan Goya forbettere

 

sittend yn 'e Prinsetún

 

letter ha wy earnstich hallelujah songen

 

mar it aldermoaiste wie

 

hoe't hja skatterje moast

 

doe't wy neaken boarten

 

yn 'e sânbak fan Appelsgea

 

 

 

mar dochs

 

ús hynders sille oer de strânnen galoppearje

 

ús caroussels sille sketterjende feesten draeije

 

ús beammen sille extatysk har stille plicht dwaen

 

ek as ús soannen al sneuvele binne

[p. 56]

 

letter sille wy sizze

 

ha wy gjin namme foun

 

foar hwat gjin namme hie

 

ha wy net songen as de bosken

 

ha wy net dounse as de fisken

 

ha wy gjin minsken boetsearre

 

ha wy de wrâld net skepen?

 

 

 

(september 1959)