De schaduw van Capoulet

[p. 191]

XXV
Menschenjacht.

De man sloot rustig het poortje en sloeg het boschpad in.

‘Ik ga hem achterna,’ fluisterde Crampton. ‘En u komt met u beiden een pas of twintig achter mij aan. Voorzichtig. Als ik roep, komt u snel naar mij toe. Neemt u mijn tasch, inspecteur.’

De achtervolging begon.

Wij zagen Crampton, lenig als een kat, langs de struiken sluipen. Ook den man vóór hem kregen wij nu en dan in het oog; hij zag geen enkele maal om en scheen volkomen van zijn veiligheid overtuigd te zijn.

Het avontuurlijke van deze achtervolging spande mijn zenuwen. De omgeving werkte trouwens mee. Doodstil stond het geurende bosch rondom; hier en daar kwamen grillige rotsblokken tusschen de bladeren te voorschijn. De schemering begon te dalen; vaag zag ik in de verte voor ons de rotsen, die ook hier de boschpartij afsloten.

Ongeveer twintig minuten liepen wij zoo voort. Ik begon al bang te worden, dat wij Crampton door de duisternis niet langer in 't oog zouden kunnen houden, toen wij plotseling zagen, dat hij harder begon te loopen. Ook wij verhaastten onze schreden. Wij hoorden de stem van den detective, luid en gebiedend. Er

[p. 192]

klonk een schot.... Het boschpad was hier nauw, maar even later, bij een kromming, verwijdde het zich, en hier, vlak voor een donkere holte in de rots, zagen wij Crampton in gevecht met den forschen man.

Het kostte ons de grootste moeite, hem de baas te worden, hoewel Crampton, die, zooals ik zag, een uitstekend bokser was, hem stooten toediende, die een kampioen zouden doen duizelen. Het is genoeg, te vermelden, dat hij na eenige minuten met behulp van handboeien en touwen, die zich in Crampton's tasch bevonden, onschadelijk was gemaakt.

‘Blijft u bij hem, inspecteur?’ zei de detective, terwijl hij zijn das recht trok. ‘Ik moet even daar binnen kijken. Gaat u mee, mijnheer Donia? Maar houd uw revolver klaar. Men kan nooit weten.’

Hij had zijn zaklantaren aangestoken en wij gingen de rotsholte binnen. Grillige lichtflitsen schoten langs de wanden. De gang boog een paar maal om. De bodem was ongelijk; onze voeten stootten tegen de steenpunten.

De detective bleef staan. Er was een kleine deur in den zijwand. Crampton stootte er voorzichtig tegen aan; het deurvlak week. Een nieuwe gang strekte zich voor ons uit.

Behoedzaam gingen wij verder. Het leek mij, of er in de verte een schijnsel brandde in de duisternis, maar de lichtbron kon ik niet zien. Crampton doofde zijn lantaren en nu werd het licht vóór ons duidelijker. De gang boog rechthoekig om en nu zagen wij bij den schijn van een lamp een man gebogen zitten over een werktafel.

‘Handen omhoog!’ zei Crampton kort.

[p. 193]

De tweede arrestatie ging gemakkelijker dan de eerste. Terwijl ik mijn revolver op hem gericht hield, deed de detective hem de handboeien aan. Deze man, een bleek, ongunstig uitziend jongmensch, was dezelfde, die het briefje onder den steen gelegd had.

Bankbiljetten lagen op de tafel. Twee kleine handpersen, schroeven, cliché's, stempels, papier - een heel arsenaal voor het fabriceeren van banknoten was aanwezig.

Wij aanvaardden den terugtocht. De gevangene ging gewillig mee.

Buiten wachtte de inspecteur met den anderen arrestant. Het was een stille, maanlichte avond; reuzig rezen de rotsgevaarten en men zou de heele omgeving voor een sprookjesdécor hebben kunnen houden, als hier niet twee geboeide misdadigers hadden gestaan, wachtend op de aardsche gerechtigheid.

Crampton maakte de touwen los van den eerstgevangen boef; hij bond hem evenwel een touw om zijn middel, dat hij van achteren vasthield. De man bood nu geen tegenstand meer.

‘Het kortste pad naar den rijweg!’ beval de detective.

Zoo vingen wij den tocht aan door het bosch; de inspecteur voorop met den bleeken slungel, daarna Crampton met zijn gevangene aan het touw, ik, als nuttelooze toeschouwer, achteraan.

Wij kwamen weer bij Crampton's wagen. De beide misdadigers werden achterin geplaatst en met touwen aan elkaar gebonden. De inspecteur ging tegenover hen zitten, ik naast den detective voorin.

De wagen zwenkte de oprijlaan in van het kasteel.

[p. 194]

Ik begreep wat nu komen zou: de confrontatie met Firmin.

Op het voorplein verlieten de inspecteur, Crampton en ik de auto. Wij zagen professor Chalosse en Firmin naar buiten komen en traden op hen toe. Maar opeens hoorden wij achter ons een gillenden schreeuw. Een vrouw stond op de treeplank van den wagen; in haar opgeheven hand had ze een mes, dat flikkerde in het maanlicht.

‘Moordenaar van mijn man!’ schreeuwde ze woest. ‘Daar is je loon!’

Ontzet sprongen wij toe, maar eer wij het konden verhinderen, was het mes neergedaald. Een schorre kreet weerklonk. De man uit het krankzinnigengesticht was getroffen. De andere misdadiger was, voor zoover de touwen hem dat toelieten, in den hoek van zijn zitplaats gekropen en keek sidderend van angst toe.

De vrouw was op den grond gevallen en snikte. Ik ging naar haar toe en hielp haar overeind. Het was de boschwachtersvrouw. Maar wat mij ten hoogste verbaasde, was, dat haar oogen niet meer den starenden blik van den waanzin hadden. Op haar gelaat was alleen de allerdiepste ellende te lezen.

De getroffene lag achterover in den wagen. Hij was dood. Firmin trad schuw naderbij en wierp een blik op de verwrongen gelaatstrekken. Toen wendde hij zich af.

‘Hij is het,’ zei hij met gesmoorde stem. ‘Mathieu, de jongere broer van mijn vader.’

[p. 195]

De avond zou nog meer emoties brengen.

Een van de bedienden werd naar het dorp gezonden om den maire te waarschuwen, opdat deze op het kasteel zou komen om het lijk van den vermoorde in beslag te doen nemen. Ook de vrouw van den boschwachter werd in verzekerde bewaring gesteld.

Professor Chalosse en ik stonden op het voorplein te praten, toen Crampton naar ons toe kwam.

‘De inspecteur gaat met zijn gevangene naar Tarascon,’ zei hij. ‘Ik moet naar Vic-Dessot en ik zou daarbij graag uw hulp requireeren. Wilt u er ons even met uw wagen naar toe brengen, professor?’

‘Met genoegen.’

Enkele minuten later reden we den straatweg af. In het spokige maanlicht schoten de boomen bliksemsnel voorbij. Ik dacht aan de verpleegster, die we bij het poortje gezien hadden; die was in ieder geval in het complot. Wellicht nog anderen? Crampton zweeg.

Wij hielden stil voor de poort van de inrichting. Het gebouw lag een eind van den weg af en was door bosch aan het oog onttrokken.

Met ons drieën gingen we de breede laan in. Crampton belde. Een verpleegster opende de deur.

‘Wij zouden Dr. Monet graag willen spreken.’

‘Wien mag ik aandienen?’

‘Zegt u maar, dat Henry Crampton hier is.’

De verpleegster verdween en wij wachtten in de ruime, spaarzaam-verlichte vestibule. Na eenige oogenblikken kwam een andere verpleegster uit een zijdeur. Ze nam ons scherp op en liep daarna de gang in.

‘Herkent u haar?’ vroeg Crampton zacht.

[p. 196]

Ik knikte. Het was de vrouw, die wij bij het poortje gezien hadden.

Het wachten duurde vrij lang en de detective begon al ongeduldig om zich heen te kijken.

Plotseling hoorden wij het ronken van een motorfiets voor het huis.

‘Hij gaat er vandoor,’ zei Crampton snel. ‘Kom!’

Wij snelden naar buiten en zagen een motorrijder in de laan verdwijnen. Dr. Monet! Het kon wel haast niet anders of hij was het....

Wij renden, wat we konden. De vluchteling kon hier nog geen groote snelheid maken. Bij den rijweg gekomen, zwenkte hij rechtsom, in de richting van Aulus. Enkele oogenblikken later zaten wij in den wagen; Chalosse boog zich over het stuur en de auto schoot vooruit.

Het werd een wilde, jakkerende vaart. De weg van Vic-Dessot is niet best en loopt bovendien over den 1800 M. hoogen Port de Saleix. Bij het stijgen won de vluchteling op ons; bij het dalen schoot de wagen met zoo'n duizelingwekkende vaart vooruit, dat ik alles om mij heen vergat.

‘We zijn in levensgevaar, mijnheer Donia!’ hoorde ik Crampton zeggen. ‘Als u het wenscht, zal ik den professor vragen, zijn vaart te matigen.’

Maar ik was door alles heen.

‘Neen!’ riep ik, ‘vooruit maar!’

Voorbij Aulus werd de weg beter en vlakker; wij reden nu in de richting van Ercé. Het leek mij, dat onze snelheid nog grooter werd....

Toen zagen we bij een bocht van den weg de motorfiets een vreemde zijwaartsche beweging maken. Cramp-

[p. 197]

ton stiet een schor geluid uit. De machine sloeg over den kop en vloog tegen een boom.

Chalosse vertraagde zijn vaart. Bij de bocht stapten we uit. Aan den kant van den weg lag het beweginglooze lichaam van Dr. Monet.

Wij legden hem voorzichtig in den wagen en reden terug naar Aulus, waar de bewustelooze gewonde in het kleine hospitaal werd afgeleverd. Crampton waarschuwde de plaatselijke politie, al was er geen gevaar, dat de vluchteling in den deerniswaardigen toestand, waarin hij zich bevond, zou ontsnappen. Het eerste onderzoek wees uit, dat hij een hersenschudding en een gecompliceerde beenfractuur had opgeloopen. Er was nu maar één macht meer, die hem aan het aardsche gerecht kon onttrekken, en deze macht hield de hand dreigend naar hem uitgestrekt.