De schaduw van Capoulet

[p. 184]

XXIV
Het trekken van den linker mondhoek.

Hij trad op Firmin toe en sloeg hem amicaal op den schouder.

‘Je hebt ongelijk, amice!’ zei hij gemoedelijk. ‘Mr. Crampton zoekt het geval tot klaarheid te brengen volgens zijn begrippen van recht en waarheid. Die begrippen zijn ook de jouwe, dat weet je zelf ook wel. Mr. Crampton mag zich daarbij door geen scrupules laten weerhouden, van welken aard ook; hij is verplicht, jou en mij te laten arresteeren, als hij verdenking tegen ons opvat. Natuurlijk kan hij zich vergissen en mocht dat zoo zijn, dan zal Mr. Crampton de eerste zijn om dat te erkennen. Maar jij bent onredelijk. Is het de schuld van Mr. Crampton, als jij een voos lid in je familie hebt? Wees hem liever dankbaar, dat hij den kerel, wie het dan ook zijn mag, onschadelijk maakt, voordat hij je een kogel door je raap schiet en godbetert misschien ook je vader en je zuster naar de andere wereld helpt! Bovendien heeft Mr. Crampton niets beweerd; hij veronderstelt alleen een mogelijkheid, die logisch in zijn gevolgtrekkingen past. Daar heb jij je bij neer te leggen, en daarmee basta.’

Deze krachtige taal miste op Firmin haar uitdrukking niet. Hij trad op Crampton toe en zei:

[p. 185]

‘Ik bied u mijn verontschuldigingen aan, Mr. Crampton. Ik verzoek u, het onderzoek voort te zetten.’

De detective stak hem de hand toe.

‘Ik begrijp, dat mijn vraag pijnlijk voor u moest zijn,’ zei hij. ‘Het is in mijn vak helaas niet altijd mogelijkheid, zekere gevoeligheden te ontzien. Inmiddels kunnen we dit punt voorloopig verder laten rusten, en verder gaan met het afwerken van ons lijstje.

Wij komen dan tot punt 6: de rol, die de graaf De Fontenay in het geval speelt. Deze rol is passief. De graaf zwijgt, maar dat zwijgen heeft een beteekenis. Ja, nu kom ik, of ik wil of niet, al weer op het delicate punt....’

‘Gaat u gerust verder,’ zei Firmin ernstig.

‘Verschillende personen hebben opgemerkt, dat de graaf zich nerveus voelde; zij hebben gezien, dat de graaf schrok bij het ontvangen van de brieven, waarvan sprake is in punt 7 en 8. Deze punten kunnen we zonder bezwaar tegelijk hierbij behandelen. De graaf De Fontenay heeft over die brieven niet gesproken. Hij heeft zich niet tot de politie gewend, nadat mijnheer Donia hem vertelde, wat er 's nachts in de bibliotheek was gebeurd. Dit wijst er op, dat de graaf iedere inmenging van buiten vermijden wilde en de vraag is nu: waarom? Het antwoord kan niet anders luiden, dan dat hij wenschte te voorkomen, dat er zekere dingen aan 't licht zouden komen. De brieven zouden daarover stellig uitkomst kunnen geven, maar die brieven zijn weg. Den eersten zal de graaf wel vernietigd hebben. Den tweeden ontving hij een paar uur voor er een aanslag op hem gepleegd werd; dien kan hij....’

Crampton hield plotseling op. Wij keken hem

[p. 186]

verwonderd aan en nu zag ik plotseling het eigenaardige verschijnsel, waarover Dr. van Buuren, de biograaf van den detective, in zijn aanteekeningen herhaaldelijk spreekt: een lichte trekking van den linkermondhoek, die bij Henry Crampton steeds een bewijs is, dat hij een belangrijke conclusie getrokken heeft.

Ik wachtte met gespannen aandacht. Maar mijn nieuwsgierigheid zou niet bevredigd worden.

Het was of de detective uit een diep gepeins ontwaakte.

‘Ik moet weg, heeren,’ zei hij. ‘Ik moet dadelijk weg. Ik kom morgen terug. Ik weet niet hoe laat, maar u ziet me wel verschijnen. U verlaat het huis niet, mijnheer De Fontenay en u zorgt ook, dat uw zuster niet uitgaat. En zooveel mogelijk moet u iemand bij u hebben; niet alleen zijn. Neem u in acht. En denkt u er aan, heeren, dat u tegen iedereen zwijgt. Goedenavond.’

Hij verliet snel de kamer en liet ons in de grootste verbazing achter.

Professor Chalosse was de eerste, die het stilzwijgen verbrak. ‘Daar staan we nou!’ bromde hij.

Wij gingen terug naar de achterkamer en spraken nog lang over het geval. De professor sprak duchtig de Pernod aan, om zijn ergernis te vergeten over de onzekerheid, waarin de detective ons had achtergelaten.

‘Hij had nog niet eens het heele lijstje afgehandeld,’ zei hij misprijzend.

Dat was waar. Over punt 9: waarom de krankzinnige vrouw telkens sprak van ‘de Schaduw van Capoulet’, was nog niet afgehandeld.

[p. 187]

‘Die vrouw zal er wel niets mee te maken hebben,’ meende Firmin.

‘Dat weet ik nog niet,’ zei ik. ‘Die redeneeringen van Crampton passen allemaal zoo goed in elkaar, dat de houding van die vrouw er ook wel een schakel in zal zijn; althans, als Crampton meent, dat dat zoo is.

‘Maar iedereen hier in den omtrek praat over die idiote schaduw,’ merkte Chalosse op.

Dat was waar, en ik wist ook niet, wat ik hierop moest antwoorden. Het eenige, wat wij konden doen, was: wachten tot Crampton terugkwam.

Ik sliep dien nacht slecht en was den volgenden morgen vroeg beneden. Na het ontbijt wandelde ik wat in den tuin; tegen acht uur verscheen Chalosse en kort daarop Firmin. Monique kwam niet in de ontbijtkamer; wij zagen haar eerst om een uur of tien. Ze zag er moe uit en had blijkbaar weinig of niet geslapen.

De stille dag verstreek zonder dat er iets bijzonders gebeurde. Volgens de instructies van Crampton zorgden wij er voor, dat Firmin niet alleen bleef en ook het meisje hielden wij zooveel mogelijk gezelschap. 's Middags gingen Chalosse en Firmin naar Tarascon, om naar den toestand van den graaf te informeeren. Ik bleef bij Monique. Wij spraken maar heel weinig, en in 't geheel niet over de gebeurtenissen van de laatste dagen. Zij had blijkbaar geen behoefte, zich hierover te uiten of naar nadere bijzonderheden te vragen. Ik eerbiedigde haar zwijgen en bewonderde de kalmte, waarmee ze haar verdriet wist te dragen.

De beide anderen kwamen terug met de tijding, dat

[p. 188]

de toestand van den graaf weer iets beter was, zoodat hij niet meer in levensgevaar verkeerde. Firmin was enkele minuten bij hem toegelaten. Toen Monique er niet bij was, vertelde hij, dat ook de politie den gewonde had gehoord; de graaf had evenwel verklaard, dat hij geen enkele inlichting kon verstrekken. Zij hadden daarna nog het plan gehad, inspecteur Armandy op te zoeken, doch bij nader overwegen dat voornemen opgegeven. Zij vonden het beter, alles maar aan Crampton en de politie over te laten.

Wij gingen naar de biljartkamer, die aan de voorzijde van het huis op de eerste etage was gelegen. Chalosse en ik speelden een partij biljart; Monique las, Firmin liep in de kamer heen en weer en keek verstrooid naar ons spel.

Plotseling klonk het signaal van een auto.

‘Daar is hij!’ riep Firmin, die voor het raam stond.

De professor stootte een gat in het laken, gooide zijn keu neer en snelde de kamer uit. Wij volgden hem.

Crampton kwam binnen. Hij was zeer bedaard en nam onmiddellijk de leiding. De gebeurtenissen wikkelden zich nu af in een zeer snel tempo.

‘De jacht begint, heeren.’ zei hij. ‘Ik heb mijn netten uitstaan. Professor Chalosse zal mij veel genoegen doen, als hij hier wil blijven om op mijnheer De Fontenay en zijn zuster te letten. Men weet niet, wat er gebeuren kan. Mijnheer Donia kan meegaan, als hij er zin in heeft.’

‘Graag,’ zei ik ijverig.

‘Maar neemt u een revolver mee.’

Twee minuten later waren Crampton en ik op het

[p. 189]

voorplein. In den wagen van den detective zat inspecteur Armandy in burgerkleeding.

Crampton ging achter het stuur zitten. Wij reden de laan uit en den straatweg op in de richting van Vic-Dessot. De inspecteur keek ernstig en sprak geen woord. Na een minuut of tien gereden te hebben, hield Crampton stil.

‘Uitstappen,’ zei de heer Armandy.

Ik voegde me bij de beide anderen en wij sloegen een smal boschpad in. Crampton liep voorop, daarna de inspecteur, ik kwam achteraan. De detective had een kleine handtasch bij zich. Het was laat op den middag. Ik was in spanning wat er gebeuren zou; eindelijk naderde de oplossing van het mysterie.

Verschillende malen sloegen wij een zijpad in, tot we eindelijk aan een muur kwamen, waarin een smal poortje was. De detective en de inspecteur kropen in het struikgewas; ik volgde hen.

‘Ziezoo,’ zei Crampton, ‘nu maar een poosje wachten.’

Het duurde niet heel lang, of er kwamen voetstappen naderbij. Door de bladeren heen zag ik, dat een man het boschpad af kwam. Hij bleef bij het poortje staan, haalde een briefje uit zijn zak, bukte zich en legde het onder een grooten steen. Daarna ging hij snel weer weg. De detective sloop uit de struiken, lichtte den steen op en keek op het briefje. Toen kwam hij weer bij ons.

‘Er staat “veilig” op,’ zei hij. ‘Maar het is niet zoo veilig als ze denken.’

Een flauwe glimlach verscheen op het gelaat van den inspecteur.

[p. 190]

Wij wachtten weer een minuut of tien. Toen werd het poortje geopend en er verscheen een vrouw in verpleegsterskleeren. Ze bukte zich naar den steen, haalde het papiertje er onder vandaan en verdween, de deur achter zich sluitende.

‘Mooi,’ zei Crampton tevreden. ‘Nu zal hij wel komen.’

Een paar minuten later ging het poortje opnieuw open. Een man kwam te voorschijn. Hij was groot en forsch van gestalte en had een zwarten baard. Een rood lidteeken was zichtbaar boven zijn rechteroog.

Plotseling herinnerde ik het mij: dit was het signalement, dat Dr. Monet gegeven had van den ontsnapten krankzinnige.