De schaduw van Capoulet

[p. 162]

XXI
Nieuwe emoties.

Wij wisten niet, hoe laat Henry Crampton op Capoulet zou aankomen. We waren 's middags opnieuw naar Tarascon gereden. Dr. Ferguson had een lichte verbetering geconstateerd in den toestand van den gewonde en er geen bezwaar tegen gehad, dat Firmin enkele oogenblikken bij hem werd toegelaten. Mijn vriend was daarna zeer onder den indruk, en wachtte met spanning op de komst van den detective, opdat de aan zijn vader begane misdaad zoo spoedig mogelijk gewroken zou kunnen worden.

Zooals ik wel verwachtte, verscheen Monique 's avonds niet aan tafel. Firmin vertelde ons, dat zij zich niet wel voelde en daarom liever op haar kamer bleef. Na het eten nam hij mij even apart en zei, dat zijn zuster hem op de hoogte had gebracht van de verhouding, die er tusschen haar en den ongelukkigen Vergniaud had bestaan. Hij was hiervan blijkbaar erg geschrokken en toonde zich zeer nerveus. Herhaaldelijk gaf hij zijn verlangen te kennen, dat Crampton gauw mocht komen. Het was of hij er een voorgevoel van had, dat er weer iets gebeuren zou, dat ook hem noodlottig kon worden.

Want voordat Crampton zich op Capoulet aanmeldde, werden onze, toch reeds zoo op de proef

[p. 163]

gestelde, zenuwen bedreigd door een nieuw incident, dat de psychose van nervositeit op het kasteel tot het kookpunt deed stijgen.

De mistige, grijs-doorregende dag was snel gedaald naar den avond.

Het regende, stil, recht en gelijkmatig. Een regen van berusting en gelatenheid, die totaal verschilde van de wilde buien van den vorigen dag.

Het was of de zomer, uitgeput en moe-gestreden, zich overgaf aan den herfst.

Wij gingen na het eten naar de kamer van De Fontenay. Dit gebeurde op verzoek van Firmin, die de misdaad in zijn gedachten nog eens wenschte te reconstrueeren, voordat Crampton de situatie opnam.

Martin bracht ons daar de koffie.

Professor Chalosse, die aan tafel weer rijkelijk wijn gebruikt had, dronk zijn benedictine in één teug uit en schonk zich opnieuw in.

Firmin liep in de kamer op en neer. Ik moest hem nauwkeurig uitleggen, waar en in welke houding we zijn vader den vorigen avond hadden aangetroffen.

Geagiteerd liep hij naar het raam.

‘Het is zeker, dat er van buiten af geschoten is,’ zei hij. ‘Door het open venster. Ik zou zeggen, dat dat dan toch gedaan moet zijn door iemand, die met de ligging van de vertrekken op de hoogte was; iemand, die geweten heeft, dat hier de kamer was van mijn vader! Maar wie, in 's hemelsnaam, wie kan op de gedachte gekomen zijn om mijn vader te vermoorden! Hij is een goed en edel mensch, hij is populair; hij had geen vijanden, behalve, nu ja, Vergniaud....’

[p. 164]

Hij stond eenige oogenblikken in gedachten verzonken, de hand aan het voorhoofd.

Professor Chalosse was even de kamer uitgegaan en Firmin zei nu snel:

‘Zeg Donia, zou Vergniaud het toch niet gedaan kunnen hebben? Voor zoover we weten was hij de eenige, die een hekel aan mijn vader had. En dan die verhouding van hem en Monique. Zoolang mijn vader leefde, kon daar natuurlijk nooit iets van komen, maar als die uit den weg geruimd was.... God weet, wat voor toekomstplannen die kerel gehad heeft....

Hij liep weer naar het venster en opende het. De regen ruischte stil en gelijkmatig. Firmin keek naar buiten.

‘De misdadiger kan dicht bij het huis gestaan hebben, toen hij schoot,’ hernam hij. ‘De ramen zijn niet hoog, niet meer dan een voet of vier boven den grond.’

Hij boog zich uit het venster.

Toen klonk opeens de knal van een revolverschot.

Firmin sprong terug in de kamer en staarde mij met verwilderde oogen aan.

‘Voor het raam vandaan!!’ schreeuwde ik. Meteen stormde ik op hem af en stootte hem in een hoek van de kamer. Een tweede schot weerklonk; het glas van een schilderij vloog aan stukken en rinkelend kletterden de scherven op den grond.

Daarna bleef alles stil.

Sidderend stond Firmin naast mij.

‘Blijf hier staan,’ fluisterde ik hem toe. ‘Ik zal het licht uitdoen.’

Ik kroop langs den grond naar de deur. Een seconde later was de kamer donker.

[p. 165]

Wij renden de gang in. Professor Chalosse kwam aangestormd; achter hem zagen wij Martin en de andere bedienden.

‘Een nieuwe aanslag!’ riep ik.

‘Kom mee!’ brulde Chalosse. ‘Dezen keer zullen we hem vangen! Revolvers! Geweren!’

Wij snelden naar de wapenzaal.

‘Mijnheer Firmin, u is gewond!’ klonk de bezorgde stem van Martin.

Doch Firmin liep snel met ons mee.

In de wapenzaal zag ik, dat zijn rechteroor bloedde.

‘Zou je niet liever hier blijven?’ zei ik.

‘Neen neen,’ antwoordde hij haastig. ‘Het is niets. Vooruit maar!’ Hij greep een paar revolvers en duwde er mij een in de hand.

‘Deze zijn geladen. Is u klaar, professor?’

Chalosse had al een groot jachtgeweer gegrepen en een paar seconden later waren wij buiten.

Wij renden het voorplein over, de oprijlaan in, tot aan den straatweg.

Wij zagen niemand. Er was geen ander geluid dan het zachte ruischen van den regen.

Besluiteloos bleven wij staan. Eerst nu viel het mij in, hoe nutteloos deze overijlde achtervolging was. De geheimzinnige misdadiger kon zich reeds lang uit de voeten gemaakt hebben; hij kon overal in de struiken verborgen zitten, zonder dat het ons mogelijk zou zijn, hem te ontdekken.

Wij gingen terug, spiedend tusschen het donkere, natte struikgewas. Wij zochten op het voorplein, keken in de garage. Wij slopen langs het huis, tot aan het ijzeren hek, dat den afgrond afsloot; de steilte

[p. 166]

van de afgebroken rotspartij ging verloren in de ondoordringbare duisternis.

Plotseling klonk achter ons een zacht, schor gelach. Haastig keerden wij ons om; een gestalte teekende zich vaag af in de doorregende schemering.

Het was de krankzinnige boschwachtersvrouw.

Zij deed niet de minste moeite om te vluchten, toen wij haar naderden.

‘Wat moet jij hier?’ zei Chalosse op barschen toon.

‘Het was de schaduw,’ zei ze zacht. ‘De schaduw van Capoulet....’

‘Ga naar binnen, madame Vergniaud,’ zei Firmin. ‘We moeten je wat vragen.’

Hij nam haar bij den arm en leidde haar naar de zijdeur. Ik zag Martin in het licht van de lantaren staan. Firmin gaf de ongelukkige vrouw aan hem over en voegde zich weer bij ons.

‘Misschien kunnen we iets uit haar gezegden opmaken,’ zei hij. ‘We zullen haar zoo meteen ondervragen. Het is wel heel zonderling, dat ze hier juist nu rondzwerft.’

‘Ze kan het zelf wel gedaan hebben,’ meende Chalosse. ‘Zoo'n gek mensch is tot alles in staat!’

Wij liepen nog eens langs het huis, onze blikken borend in de duisternis.

Eensklaps stootte Firmin me aan.

‘Daar!’ fluisterde hij.

Er ritselde iets in de struiken. Een paar felle oogen staarden ons aan.

Chalosse schoot zijn geweer af; het geweldige geluid galmde tegen de muren van het kasteel.

Er klonk een afschuwelijke, kermende kreet. Een

[p. 167]

oogenblik later zagen we bij het licht van mijn zaklantaren een zielig klein lichaampje in het gras liggen, dat zich kromde in een laatste stuiptrekking.

‘Verroest,’ gromde de professor.

Hij had een kat uit den boom geschoten.

Wij gingen weer in huis en onze eerste zorg was nu de verwonding, die Firmin had opgeloopen. De kogel had den rand van zijn rechteroor geraakt; daarachter was het hoofdhaar geschroeid. Zijn gelaat en zijn kleeren waren met bloed bemorst.

Onmiddellijk werd Martin geroepen, die de wond uitwiesch en handig en snel een verband aanlegde. Firmin herhaalde eenige malen, dat het niets was; hij zag zeer bleek, maar beheerschte zich uitnemend en maakte zelfs nog een schertsende opmerking over de arme poes, die door den professor was doodgeschoten. Martin vergezelde hem naar zijn kamer, om hem te helpen andere kleeren aan te trekken.

Monique kwam uit de achterkamer. Schreiend trad ze op haar broer toe.

‘Kom kom,’ zei Firmin luchthartig. ‘Het heeft niets te beteekenen, hoor! En straks komt Mr. Crampton; die zal den schurk wel te pakken krijgen.’

Chalosse en ik zeiden niet veel. Wij waren zeer onder den indruk van dezen nieuwen aanslag, die een nieuw mysterie als een dreigende wolk over Capoulet uitspreidde.

Wij gingen de achterkamer binnen. De professor liet Pernod brengen en dronk er twee groote glazen van. Maar ook deze waren niet in staat, hem zijn spraakzaamheid terug te geven.

[p. 168]

Firmin voegde zich weer bij ons en stond er op, dat we nu dadelijk de boschwachtersvrouw zouden ondervragen. Zij werd binnengeleid, maar ook nu was er niets met haar te beginnen. De ongelukkige vrouw herhaalde nog een paar maal, dat het de schaduw van Capoulet was geweest, maar op geen enkele vraag gaf zij een antwoord, dat ook maar de geringste aanwijzing zou kunnen geven.

Firmin droeg Francine op, de vrouw iets te eten en te drinken te geven en haar daarna naar huis te brengen; hij informeerde ook naar de zuster van Vergniaud en gaf order, dat er ook voor haar gezorgd moest worden.

Het signaal van een auto klonk op het voorplein; enkele oogenblikken later diende Martin, Henry Crampton aan.