De schaduw van Capoulet

[p. 129]

XVII
Voortgezette verhooren.

‘Het is toch een wonderlijke geschiedenis,’ zei de heer Armandy tegen den maire, die met een verschrikt gezicht en herhaald hoofdschudden van niet-begrijpen had zitten luisteren.

‘Vreemd.... vreemd,’ mompelde de heer Perronet. ‘Maar u twijfelt er toch niet aan, dat mademoiselle Monique onschuldig is?’

‘Ik wil het graag gelooven,’ hernam de inspecteur, die een beetje driftig werd. ‘Maar wat drommel, waarom doet ze dan zoo geheimzinnig! Wat heeft ze die revolver weg te nemen! U moet me niet kwalijk nemen, m'sieur le maire, maar ik ben hier om de feiten te verzamelen, en daar hoort dat wegnemen van die revolver ook bij. Ik beweer toch niet, dat mademoiselle haar vader doodgeschoten heeft! Maar dat dat meisje iets verbergt, is zoo klaar als een klontje. Wat zeg jij er van, Vinet?’

‘Het belangrijkst lijkt me de tegenstrijdigheid in de opgaven betreffende Vergniaud,’ merkte de assistent op.

‘Precies. Dat weet m'sieur le maire nog niet.’

Met enkele woorden legde de inspecteur de zaak uit.

‘Vreemd.... vreemd,’ zei de heer Perronet opnieuw.

[p. 130]

Vervolgens werden de moeder en de zuster van Vergniaud voorgeleid.

Met de moeder was niets te beginnen. Ze staarde met doffe, afwezige oogen voor zich uit en antwoordde op de vragen van den inspecteur òf in 't geheel niet, òf met een gemompel, dat slot noch zin had.

Bijna dadelijk liet de heer Armandy haar weer wegbrengen.

De zuster van Vergniaud was een knap meisje van een jaar of drie en twintig, dat de vragen van den inspecteur openhartig en vrijmoedig beantwoordde. Op de vraag, wat haar broer voor den kost deed, zei ze dat hij handel dreef.

‘Wat voor handel?’

‘Van alles,’ antwoordde ze schouderophalend.

‘Smokkelhandel soms?’

‘Dat weet ik niet. Hij vertelt er thuis niet veel van en soms zien we hem heele dagen niet.’

‘Brengt hij veel geld thuis?’

‘Neen mijnheer, niet veel. En heel ongeregeld. Ik verwijt hem wel eens, dat hij niet beter voor moeder zorgt, maar hij zegt, dat hij er niets aan doen kan.’

‘Is hij de laatste dagen thuis geweest?’

‘Ja mijnheer, hij kwam elken dag eten en slapen.’

‘Dat is netjes van hem,’ zei de inspecteur ironisch. ‘Maar nu iets heel belangrijks. Mademoiselle Monique is vanavond bij u thuis geweest, nietwaar?’

‘Ja mijnheer, ze kwam schuilen voor den regen.’

‘Hoe laat was dat ongeveer?’

‘Om een uur of negen; precies weet ik het niet.’

‘Dat hoeft ook niet. Was uw broer thuis, toen mademoiselle Monique bij u was?’

[p. 131]

‘Neen mijnheer.’

‘Weet u, waar hij toen was?’

‘Neen mijnheer.’

‘Hoe lang is mademoiselle Monique bij u gebleven?’

‘Niet lang; een minuut of tien. Ze zei, dat ze toch maar zou weggaan; ze heeft een paraplu meegenomen.’

‘Regende het hard?’

‘Toen mademoiselle wegging, nog niet; maar even later begon het verschrikkelijk te regenen. Ik dacht nog, dat mademoiselle zou terugkomen, maar dat deed ze niet.’

Deze verklaringen klopten met hetgeen Monique had gezegd. Ik was uiterst benieuwd naar hetgeen volgen zou. Ik hoopte bijna, dat de volgende antwoorden mijn verklaring zouden logenstraffen. Kon het dan toch niet een hallucinatie van me geweest zijn, het witte gezicht van Vergniaud in het grille licht van den bliksem?

De inspecteur vervolgde zijn zakelijke ondervraging; geen trek op zijn gelaat verried, dat men nu genaderd was tot de kern van het geval.

‘Is uw broer vanavond thuis geweest?’

‘Neen mijnheer.’

‘Wanneer heeft u hem het laatst gezien?’

‘Vanmiddag om een uur of een.’

Er volgde een korte pauze.

Ik bedacht, dat er voor den inspecteur nog een kleine mogelijkheid bestond, dat Monique de waarheid gesproken had. Monique kon Vergniaud ontmoet hebben, zonder dat deze daarna het huis binnengegaan was. Vergniaud kon zich ook in huis opgehouden hebben, zonder dat zijn zuster er iets van gemerkt

[p. 132]

had. Maar in elk geval was deze pertinente verklaring van het meisje een nieuw bezwarend element voor Monique....

De heer Armandy ging nog even door met vragen.

‘U werkt hier wel eens op het kasteel, nietwaar?’

‘Ja mijnheer, nu en dan, om madame Lamond te helpen bij de wasch, en ook wel in de keuken.’

‘Hebt u in den laatsten tijd gemerkt, dat mijnheer de graaf zenuwachtig was?’

‘Neen mijnheer. Ik zie mijnheer den graaf nooit. En ik krijg mijn geld van madame Lamond.’

‘Weet je nog iets anders, dat ons op weg zou kunnen helpen? Iets vreemds, dat je opgevallen is?’

‘Neen mijnheer, niets. Nu ja, ze vertellen allerlei nonsens over “de Schaduw van Capoulet” en zoo, maar dat zijn praatjes, waar een verstandig mensch niet aan gelooft.

“Wij gelooven alleen, wat we zien,” liet zich eensklaps de stem hooren van professor Chalosse.

De inspecteur keek hem verbaasd aan, maar ik herinnerde mij een gesprek, dat ik een paar weken geleden met den professor had gehad over John Locke en de 18e eeuwsche rationalisten.

“Natuurlijk, m'sieur!” lachte het meisje, dat blijkbaar geen filosofie noodig had om deze waarheid te erkennen.’

Mademoiselle Vergniaud mocht heengaan.

De inspecteur sprak eenige oogenblikken op zachten toon met zijn assistent en den maire. Ik begon mijn aanwezigheid als overbodig te voelen en professor Chalosse was blijkbaar dezelfde meening toegedaan. Hij kwam langzaam naar me toe en bromde:

[p. 133]

‘Ze konden ons nou wel met verlof sturen, zeg!’

Ik weet niet, of de heer Armandy hem verstond, maar hij keerde zich bijna op 't zelfde oogenblik om en zei:

‘Zouden de heeren misschien een poosje in een andere kamer willen gaan? Wij zullen mademoiselle Monique opnieuw aan een verhoor onderwerpen en het lijkt ons het beste, dat daar niemand anders bij is.’

Wij haastten ons, het besluit van den inspecteur goed te keuren en verlieten de kamer. Bij de deur hield de heer Armandy mij nog een oogenblik terug.

‘Laten we nog niet definitief afscheid nemen, mijnheer Donia,’ zei hij. ‘De avonturen, die u in dat bosch heeft beleefd, zijn te merkwaardig, om ze zoo maar te passeeren. Mag ik daar straks nog even met u over praten?’

Ik beloofde, dat ik tot zijn beschikking zou blijven en ging met professor Chalosse naar de achterkamer.

‘Daar heb ik dorst van gekregen,’ was het eerste, wat de professor zei. Hij belde en liet Martin whiskysoda brengen. Ik nam ook een glas van den waarlijk verkwikkenden drank.

Ik vermoedde, dat ik een standje van den professor zou krijgen en daarin vergiste ik mij niet.

‘Waar was dat nou voor noodig, Donia,’ zei hij ontevreden, ‘om zoo geheimzinnig te doen! Die geschiedenis van vannacht had je toch dadelijk aan het ontbijt kunnen vertellen. En toen je vanavond thuiskwam, heb je me gewoonweg voor den gek zitten houden!’

Ik voelde mij een beetje beschaamd.

‘Ik ben niet heelemaal oprecht tegen u geweest,’ gaf ik toe, ‘en ik vraag u daar verontschuldiging voor.

[p. 134]

Maar ik geloof, dat u zich te sterk uitdrukt. Ik vond het beter, om het gebeurde van vannacht eerst alleen tegen den graaf te zeggen. Ik was volstrekt niet van plan er daarna tegen anderen, ook tegen u over te zwijgen, maar de graaf heeft mij dat uitdrukkelijk gevráágd. En toen ik, na die avonturen van dezen avond in het bosch, thuiskwam, werd ik aangesproken door Monique. U heeft ons zien staan. Zij vroeg mij, te zwijgen over alles wat mij overkomen was. Het was misschien dom van mij, maar ik gaf haar mijn woord, al deed ik het met tegenzin.’

‘Daar heb je niets van tegen den inspecteur gezegd!’ riep Chalosse verwonderd.

‘Neen,’ zei ik, ‘dat vond ik niet noodig. Het zou Monique alleen maar in een verkeerd daglicht stellen. Ik geloof vast, dat zij onschuldig is en dat ze alleen tegen haar wil en zonder kennis van zaken in al deze geheimzinnige gebeurtenissen is meegesleept. Maar al die andere dingen moest ik wel tegen de politie zeggen. Ik heb er eerst nog met Monique over gepraat en ze heeft me toen van mijn belofte ontslagen.

Dit zijn de feiten. Ik hoop, dat u er nu van overtuigd is, dat ik niet incorrect tegen u gehandeld heb.’

‘Zeker, zeker,’ zei Chalosse tevreden.

Hij schonk zich nog eens in en vervolgde:

‘Het is een leelijke geschiedenis voor dat meisje. Als ze haar maar niet arresteeren!’

‘Maar dat is toch onmogelijk!’

‘Dat weet ik nog niet. Als ze voor het wegnemen van die revolver geen behoorlijke verklaring weet te geven.... Dat ze Vergniaud bij zijn huis gezien heeft op het oogenblik, dat de aanslag gepleegd werd, is

[p. 135]

natuurlijk pertinent gelogen. Dat is niet in haar voordeel. Als het uitkomt, dat de aanslag is gepleegd met de revolver, die Monique heeft weggenomen, ziet het er leelijk voor haar uit. Enfin, we zullen wel zien.’

Een kwartier later verscheen Martin met de boodschap, dat de inspecteur ons opnieuw wenschte te spreken. De heer Armandy deelde mij mee, dat hij het noodig oordeelde, nog dezen nacht een onderzoek in te stellen in de boschhut, waar ik gevangen gezeten had. Hij oordeelde het gewenscht, dat ik daarbij tegenwoordig was, om de noodige aanwijzingen te geven. Professor Chalosse vroeg of hij ook mee mocht en dit werd hem toegestaan.

De karavaan ging op weg: de inspecteur en zijn assistent, de maire, de twee agenten, Chalosse en ik. De maan was opgekomen; het was een stille, heldere nacht.

Ik beschrijf dezen tocht niet in bijzonderheden, omdat hij voor mijn kroniek van de gebeurtenissen op Capoulet niets merkwaardigs opleverde. Het kostte mij eenige moeite, de hut terug te vinden, maar na wat heen en weer gedwaald te hebben kwamen we er. De inspecteur en zijn assistent waren geruimen tijd bezig met het zoeken van sporen; of zij iets vonden, weet ik niet. Ik kreeg slaap en was blij, toen we den terugtocht aanvaardden. Wij kwamen weer bij het overeeuwde gebouw, waarvan de torens rustig en indrukwekkend rezen in de maanlichte lucht.

De klok van het kasteel sloeg twee uur.

De maire had al op den rijweg afscheid genomen.

[p. 136]

De inspecteur en zijn staf gingen niet meer mee naar binnen; zij stegen in hun auto en reden weg.

Het nieuwe verhoor, dat Monique was afgenomen, had den inspecteur blijkbaar geen aanleiding gegeven, het meisje te arresteeren.

Ik herademde, toen ik het gezelschap door de slotpoort zag wegrijden.

Martin vertelde ons, dat mademoiselle naar haar kamer gegaan was.

Alles was stil in het groote huis....

Ook wij zochten onze slaapkamers op. Ik was doodmoe en viel dadelijk in slaap. Van ‘de Schaduw van Capoulet’ had ik dezen nacht geen last.