De schaduw van Capoulet

[p. 113]

XV
‘Het was kwart over negen.’

Madame Lamond werd het eerst ondervraagd.

Zij was een flinke, eenigszins gezette vrouw van een veertig jaar, die kort en bondig op de vragen van den inspecteur antwoordde.

Ze zeide het schot niet te hebben gehoord. Ze was in een van de kamers aan den anderen kant van het huis aan 't werk geweest en had eerst later van een der meisjes vernomen, wat er gebeurd was.

Ze kon geen enkele inlichting geven.

De beide andere dienstmeisjes waren zeer zenuwachtig. Francine, de kamenier, die het eerst naar voren moest komen, begon te huilen, voordat haar een vraag gesteld was. Ook zij kon geen enkele positieve aanwijzing geven; wel wist ze te vertellen, dat zoowel de graaf als mademoiselle sedert een paar dagen ‘zoo raar deden’; maar waar dat ‘rare’ uit bestond, kwam neer op zulke algemeenheden, dat de inspecteur ongeduldig de schouders ophaalde. Met Rose, de keukenmeid, had hij niet meer succes. Snikkend vertelde deze ongeveer hetzelfde als Francine; ze was alleen nog een beetje woordenrijker. Ze deelde den inspecteur mee, dat ze eigenlijk al lang had willen weggaan, het was hier zoo stil en zoo somber en zij en Francine hadden wel twintigmaal tegen elkaar gezegd,

[p. 114]

dat hier wel eens wat gebeuren zou. Er waren trouwens allerlei vreemde verhalen in omloop over het kasteel.

‘Wat zijn dat dan voor verhalen?’ vroeg de inspecteur.

‘Nu ja....’ zei ze aarzelend, ‘van “De Schaduw van Capoulet” en zoo.... iedereen praat er over....’

De inspecteur begon verachtelijk te lachen.

‘Dus het spookt hier?’

‘Dat zeg ik niet, mijnheer....’

‘Nu, heb jij zelf wel eens wat gezien hier in huis, dat je bang maakte?’

‘Neen, ik niet.... ik heb nooit wat gezien.... Maar er zweven hier wel eens gedaanten om het huis heen....’

‘En je hebt nooit wat gezien!’

‘Neen, ik niet, maar.... de jongen, waar ik verkeering mee heb....’

‘Ja, die zal hier wel eens om het huis heen zwerven,’ zei de inspecteur gemoedelijk.

‘Neen, ik bedoel hèm niet.... maar hij heeft ze wel eens gezien!’

‘Zoo. Hoe heet die jonge man?’

‘Moet ik dat zeggen?’ vroeg ze verschrikt.

‘Ja natuurlijk. Of is het soms geen nette jongen?’

‘O ja, mijnheer. Hij heet Emile Bourdon. Hij is een neef van den boschwachter van het kasteel.’

‘Nu, zeg dan maar tegen Emile, dat hij, als hij inlichtingen geven kan, maar eens bij me moet komen in Tarascon.’

‘Jawel mijnheer.’

De inspecteur scheen niet veel waarde aan de mededeelingen van de amoureuze keukenmeid te hechten.

[p. 115]

Ik was geneigd, hem gelijk te geven, en toch, ik zelf had in den korten tijd van mijn verblijf op Capoulet al zooveel wonderlijks beleefd.... dingen, die ik, als ik ze van anderen had gehoord, misschien ook voor fantastische bedenksels van een achterlijke boerenbevolking zou gehouden hebben.

‘Vraag mademoiselle Monique, of ze hier wil komen,’ zei de heer Armandy tegen Martin.

Zwijgend verliet de oude knecht de kamer.

Het onvermijdelijke zou gebeuren.... Welke houding het meisje zou aannemen, wist ik niet. Mij had ze vrijheid gegeven om te spreken; wat ze zelf zou doen, had ze niet gezegd. Toen ik haar verliet, leek een doffe onverschilligheid haar bevangen te hebben. Was ze daarna op haar kamer gebleven? .... Ik wist het niet. Het was ook mogelijk, dat ze het huis verlaten had, dat Martin alleen zou terugkomen; dat zou haar al dadelijk in een vreemd daglicht plaatsen.

Angstig wachtte ik.

Niemand sprak.

Dat Monique hier, in tegenwoordigheid van ons allen, verhoord zou worden, deed mij pijnlijk aan. Ik alleen wist, dat zij, hoe dan ook, iets met het geval te maken had, dat zij, als zij de waarheid wilde spreken, dingen zou moeten vertellen, die haar compromitteerden. Maar ook zonder dat vond ik de situatie onaangenaam en het leek mij onnoodig, dat het meisje deze kwelling moest ondergaan. Het verhoor zou toch al pijnlijk genoeg voor haar zijn.

Fluisterend praatte ik er even over met professor Chalosse.

[p. 116]

‘Je hebt gelijk,’ bromde hij, ‘maar wat wil je daar aan doen.... Erg kiesch kan ik het ook niet vinden, maar als de inspecteur het zoo wil.... Die lui van de politie moet je niet veel in den weg leggen. Daar schiet je toch niet mee op.’

Enkele oogenblikken later kwam Monique binnen, gevolgd door Martin.

‘Gaat u zitten, mademoiselle,’ zei de heer Armandy beleefd. ‘Ik zou u, in verband met het droevige voorval, dat hier heeft plaats gehad, graag enkele vragen stellen.’

Monique bleef staan. Ze leek zeer beheerscht en keek den inspecteur met koude oogen aan.

‘Ik heb er geen bezwaar tegen, uw vragen te beantwoorden,’ zei ze, ‘maar moet dat gebeuren in tegenwoordigheid van het dienstpersoneel?’

Professor Chalosse en ik keken elkaar even aan; er kwam een glimlach om den baardigen mond van den professor.

De inspecteur leek een beetje verbaasd.

‘U komt hier niet als beschuldigde, mademoiselle,’ zei hij.

‘Ik begrijp niet, wat dat er mee te maken heeft,’ hernam ze stug. ‘Is het noodig, dat het personeel bij de ondervraging aanwezig is?’

‘Noodig niet.’

‘Dan verzoek ik u, ze de kamer uit te laten gaan.’

‘Zooals u verkiest.’

Martin gaf zijn mede-ondergeschikten een wenk. Aan de snelheid van zijn gebaar zag ik, dat ook de fijn-voelende oude man begrepen had, hoe pijnlijk het voor het meisje moest zijn, in tegenwoordigheid van

[p. 117]

het dienstpersoneel te worden ondervraagd. Met hun vieren verlieten zij de kamer. Rose ging het laatst. Toen zij bij de deur was, meende ik duidelijk te zien, dat zij aarzelde. Ze keek om; het was of ze nog iets wilde zeggen. Toen ging ze heen.

De inspecteur, die met den rug naar de deur stond, kon het niet gezien hebben, maar ik zag, dat ook de heer Vinet de aarzeling van het meisje had opgemerkt. Met zijn scherpe oogen keek hij naar de deur, waardoor Rose verdwenen was; toen boog hij zich weer over zijn papieren.

Nu ging Monique zitten.

‘Was u thuis, mademoiselle,’ begon de inspecteur zakelijk, ‘toen de aanslag gepleegd werd?’

‘Neen.’

‘Zou u willen zeggen, waar u zich bevond?’

‘Zeker. Ik was gaan wandelen; dat doe ik na het avondeten wel meer.’

‘U was alleen?’

‘Ja.’

‘Het was anders geen mooi weer om te wandelen,’ merkte de inspecteur op.

Zijn ironische toon hinderde mij; trouwens, de heele manier, waarop hij sprak, was mij antipatiek. Het was of deze man dadelijk voelde, dat Monique meer van de zaak wist!

‘Het was droog weer toen ik uitging,’ vervolgde het meisje kalm. ‘Ik heb er niet op gelet, dat er onweer in de lucht zat. Onderweg werd ik door de bui overvallen en toen ben ik bij kennissen gaan schuilen.’

‘Wie waren die kennissen?’

‘De familie Vergniaud.’

[p. 118]

‘Aha, Vergniaud! Die familie kent u dus?’

‘Ja. De jonge Vergniaud is vroeger boschwachter van mijn vader geweest.’

‘Dat weet ik. Hoe lang is u daar in huis gebleven?’

‘Een minuut of tien. Toen de regen aanhield, ben ik maar weggegaan; Blanche Vergniaud heeft me een paraplu meegegeven.’

‘Wie is dat, Blanche?’

‘Een zuster van Vergniaud. Ze werkt hier wel eens op het huis.’

‘Nu een andere vraag: hoe laat was het, toen u in het huis van de familie Vergniaud geschuild heeft?’

‘Om kwart over negen was ik daar in huis.’

‘Hoe weet u dat zoo gedecideerd?’

‘Ik heb toevallig op mijn horloge gekeken.’

Ze toonde het kleine uurwerk, dat aan haar smallen pols bevestigd was.

De inspecteur haalde zijn eigen horloge uit zijn zak.

‘Hoe laat heeft u het?’

‘Acht minuten voor elf.’

‘Wij verschillen drie minuten. Dat is van geen belang. Dus om kwart over negen bevond u zich in het huis van de familie Vergniaud. Welke personen heeft u daar gezien?’

‘Blanche Vergniaud en haar moeder.’

‘Anders niemand?’

‘Neen.’

Na een korte aarzeling voegde ze er bij:

‘In huis ten minste niet.’

De inspecteur keek haar aan en zei toen kalm:

‘Gaat u voort, mademoiselle.’

‘Wat bedoelt u?’

[p. 119]

‘Wel, u zegt: in huis niet. Bij het huis dan soms?’

Monique wachtte een paar seconden. Ik weet niet, hoe het kwam, maar ik voelde, dat ze het antwoord, dat ze zou geven, in deze oogenblikken bedacht. En dat het een leugen zou zijn....

‘Ja,’ zei ze toen, ‘bij het huis heb ik den jongen Vergniaud ontmoet.’

‘Dat is interessant,’ hernam de inspecteur. ‘Waar kwam die vandaan?’

Ik vond de vraag impertinent, en ik was blij, dat Monique er niet op antwoordde.

De inspecteur drong ook niet verder op een antwoord aan. Hij richtte zich tot Chalosse met de vraag:

‘Hoe laat was het, toen u het schot hoorde, dat op den graaf gelost werd?’

‘Kwart over negen,’ baste de stem van den professor.

Bedachtzaam knikte de inspecteur een paar maal met het hoofd. Ik verwachtte, dat hij dadelijk zou beginnen over de tegenstrijdigheid in de verklaringen van Monique en mij, maar dat deed hij niet.

‘Heeft u met Vergniaud gesproken?’ vroeg hij.

‘Een paar woorden.’

Waarover?’

‘Ik begrijp niet, waarom ik op zulke nietigheden moet antwoorden,’ zei ze onwillig. ‘Sta ik onder verdenking?’

‘U niet,’ antwoordde de heer Armandy bedaard. ‘Maar een ander wel. Daarover zullen we het straks hebben. En het oordeel over de vragen, die ik u stel, moet u liever aan mij overlaten. Dus nog eens: waarover heeft u met Vergniaud gesproken?’

[p. 120]

‘Hij zei, dat het slecht weer was en vroeg mij, of ik niet nog een poosje wou schuilen. Maar ik zei, dat ik maar zou doorloopen en dat heb ik toen ook dadelijk gedaan. Het regende toen nog niet zoo hard.’

‘Ik meen, dat u gezegd heeft,’ wendde de inspecteur zich tot Chalosse, dat het op het oogenblik, toen de misdaad gepleegd werd, om kwart over negen dus, hard regende.’

‘Ja,’ zei de professor onverschillig, ‘dat is een kwestie van opvatting. Ook moet u niet vergeten, dat het huis van Vergniaud hier een kwartier vandaan is, op z'n minst. Die onweersbuien zijn soms zoo plaatselijk, dat het daar wel minder hard geregend kan hebben.’

‘Dat is zoo,’ gaf de inspecteur toe.

Op dit oogenblik werd er geklopt. We hoorden een heftige woordenwisseling achter de deur.

‘Entrez!’ riep de heer Armandy.