De schaduw van Capoulet

[p. 106]

XIV
Vergniaud komt in verdenking.

‘Is er geen onderzoek ingesteld door den maire van het dorp, of door den veldwachter?’ was nu de eerste vraag van den inspecteur. ‘En waarom zijn die menschen niet hier?’

Eerst nu herinnerde ik mij, dat de heer Perronet zijn veldwachter naar buiten had gestuurd, om te zien, of hij niets verdachts ontdekken kon. Nadat ik de kamer verlaten had, om mij naar Monique te begeven, had ik noch van den maire, noch van zijn veldwachter meer iets gezien.

Zonder twijfel waren zij vertrokken in verband met den ontvluchten krankzinnige.

Met eenige woorden helderde ik de situatie op.

‘Ja, dat is iets anders,’ zei de inspecteur. ‘Maar de maire heeft toch wel een voorloopig onderzoek ingesteld?’

‘Hij heeft eenige vragen gesteld,’ antwoordde ik, ‘en den veldwachter den tuin ingestuurd, om het terrein te verkennen. Maar de regen zal zijn onderzoek wel bemoeilijkt hebben.’

‘Ja, dat is natuurlijk niks,’ zei de heer Armandy geringschattend. Ik weet niet, of zijn woorden op den braven dienaar der wet sloegen of op de tegenwerkende elementen der natuur.

[p. 107]

De inspecteur wendde zich tot den professor. Deze kon maar weinig inlichtingen verschaffen; hij vertelde kort en bondig, wat hij had gezien en verzweeg ook niet, dat de graaf zeer nerveus was geweest, wat hij vroeger nooit bij hem had opgemerkt. Hij vermeldde ook, dat de graaf dezen middag een brief had ontvangen, die hem zichtbaar had doen schrikken.

‘Weet u daar nog iets naders van?’ vroeg de inspecteur.

‘Neen. Mademoiselle Monique gaf den brief aan haar vader en toen schrok hij. Heeft u dat ook niet opgemerkt, mijnheer Donia?’ wendde hij zich tot mij.

‘Zeker,’ zei ik dadelijk. ‘Het is mij ook opgevallen, dat mijnheer De Fontenay er van ontstelde. Hij maakte hem niet open, waar we bij waren, maar ging de kamer uit.’

‘Neemt u mij niet kwalijk, heeren,’ liet zich nu de bescheiden stem van den ouden Martin hooren, ‘maar die brief....’

De inspecteur keek hem aan.

‘Nu, wat weet u van dien brief?’ vroeg hij.

‘Ik heb dien brief aan mademoiselle gegeven,’ antwoordde Martin. ‘Ik wilde hem binnen brengen en toen zei mademoiselle, dat zij het wel doen zou.’

‘Is die brief met de post gekomen?’

‘Neen mijnheer; de avondpost was er nog niet geweest. Het was trouwens een brief zonder postzegel. Ik vond hem in de bus.’

‘Hoe laat was dat ongeveer?’

‘Precies weet ik het niet. Het was tusschen vijf en half zes.’

‘Hoe zag de brief er uit?’

[p. 108]

‘Een gewone vierkante, witte enveloppe van uitstekende qualiteit. Niet hier in het dorp gekocht, hier hebben ze zoo niet. Het adres was slordig geschreven, met groote krullen, maar zonder fouten. Het schrift was van iemand, die wel met de pen kon omgaan. - Ten minste, voor zoover ik er over kan oordeelen,’ voegde Martin er bescheiden bij.

‘Was het schrift van een man of van een vrouw?’

‘Ik zou zeggen van een man, mijnheer.’

‘Nu een belangrijke vraag. Kreeg de graaf wel vaker zulke brieven?’

‘Twee dagen geleden is er ook een gekomen,’ antwoordde Martin dadelijk. ‘Het was net zoo'n enveloppe en het was dezelfde hand, dat weet ik zeker.’

‘Kwam die brief ook 's middags?’

‘Ik vond hem 's avonds om een uur of acht in de bus. Maar hij kan er een heelen tijd in gelegen hebben. De avondpost heeft eergister niets gebracht, en dan let men zoo niet op de bus.’

‘Hebt u dien eersten brief zelf aan den graaf gegeven?’

‘Ja mijnheer.’

‘En is de graaf toen ook geschrokken?’

‘Neen mijnheer, daar heb ik niets van gezien. Mijnheer de graaf keek vluchtig naar het adres en stak den brief in zijn zak.’

‘Zijn de zakken van den graaf onderzocht, voor hij vervoerd is?’

‘Neen mijnheer, tenminste niet, dat ik weet. Mijnheer de maire heeft er geen order voor gegeven. Maar mijnheer de graaf is vervoerd in zijn gewone kleeren, ook met zijn jas nog aan. Er is iets bijzonders met die

[p. 109]

brieven; ik heb het ook tegen Dr. Monet gezegd.’

‘Nu,’ zei de inspecteur, ‘dat zal dan wel blijken.’

Hij richtte zich nu tot mij en ik stak van wal met het relaas van mijn zonderlinge avonturen. Ik verhaalde, wat ik den vorigen nacht op mijn slaapkamer had beleefd en gaf het gesprek weer, dat ik 's morgens met den graaf had gehad.

De heer Armandy, zoowel als professor Chalosse waren een en al verbazing.

‘Waarom heb je daar niets van tegen me gezegd!’ kon de professor zich niet weerhouden te zeggen.

Er klonk iets verwijtends in zijn stem.

‘Mijnheer De Fontenay verzocht mij, er tegen iedereen over te zwijgen antwoordde ik. ‘Maar nu de situatie zoo ernstig geworden is, moet ik wel spreken. Ik weet het verband niet tusschen de verschillende dingen, die ik heb beleefd. Want er komt nog meer, mijnheer Armandy. Maar de politie heeft recht op mijn openhartigheid. Wat mijnheer De Fontenay bewogen kan hebben, mijn stilzwijgen te vragen, weet ik niet. Ik begrijp van de heele zaak niets. Maar nu de graaf zelf het slachtoffer geworden is, acht ik me van mijn belofte ontslagen. Het belang van mijnheer De Fontenay eischt, dat ik vertel, wat ik weet.’

Zoo sprak ik, maar ik vertelde toch niet alles. Ik verzweeg, dat ik, toen ik thuiskwam, Monique had gesproken en dat zij mij de belofte had afgedwongen om er niets van te zeggen. Wèl vertelde ik het avontuur van mijn gevangenneming, met de bijzonderheden, die daaraan verbonden waren, en ook verzweeg ik niet, dat het Vergniaud was, die me uit mijn gevangenschap had verlost.

[p. 110]

‘Telkens weer die Vergniaud,’ zei de inspecteur. ‘Dien man moeten we hier hebben. Waar woont hij?’

Martin gaf de gewenschte inlichtingen en de twee bij de deur geposteerde agenten werden naderbij geroepen. Kort en snel gaf de heer Armandy zijn instructies en de beide mannen vertrokken om Vergniaud te halen.

Het leek me uiterst twijfelachtig of ze hem hier zouden brengen, want ik achtte het zeer onwaarschijnlijk, dat Vergniaud thuis op de politie zou zitten wachten. Dat de inspecteur hem zoo gauw mogelijk een verhoor wenschte af te nemen, was duidelijk en nu had ik nog niet eens datgene vermeld, wat mij, althans in verband met den aanslag op den graaf De Fontenay, het belangrijkst scheen: dat ik Vergniaud onder den boom naast het huis had zien staan!

Enkele oogenblikken later had ik met deze mededeeling mijn inlichtingen gecompleteerd.

‘Dat is van het grootste belang!’ zei de inspecteur geagiteerd. ‘Kunt u dat onder eede bevestigen?’

‘Zeker. Het is onmogelijk, dat ik me vergis.’

‘Dat brengt hem onder de guillotine,’ mompelde Chalosse.

‘Zoover is het nog niet,’ hernam de heer Armandy. ‘Maar het is zeker zeer bezwarend voor hem. Het is jammer, dat het zoo geregend heeft; nu zijn de voetsporen natuurlijk weg. Tenminste.... Staat die boom in het gras of in het zand?’

‘In het zand.’

‘Dan zou het toch nog kunnen zijn.... Zeg Vinet, wil jij eens kijken of er toch nog iets van voetsporen over is?’

‘Natuurlijk.’

[p. 111]

De assistent, die tot nog toe ijverig had zitten schrijven, kwam achter de tafel vandaan. Voor het open venster wees ik hem den boom aan, waarvan de omtrekken uiterst vaag in de duisternis te zien waren; daarna verliet hij snel de kamer.

De inspecteur wendde zich weer tot Martin.

‘Wilt u mij de namen van de dienstboden opgeven?’

‘Behalve mijn persoon zijn hier vier personen in dienst,’ antwoordde Martin. ‘Lamond, de chauffeur en zijn vrouw, de linnenmeid. Verder Francine, de kamenier van mademoiselle en Rose, de keukenmeid.’

‘Mijnheer De Fontenay heeft toch twee kinderen, is 't niet?’ vroeg de inspecteur. ‘Waar is mijnheer Firmin?’

‘Die is op reis. Mijnheer Firmin komt morgen thuis.’

‘Goed. Roep mademoiselle, of neen.... dat kan straks nog wel. Vertel me eens: was het heele dienstpersoneel thuis, toen de aanslag gepleegd werd?’

‘Lamond niet,’ antwoordde Martin. ‘Die is naar familie van hem in Vic-Dessot. Hij heeft vanmiddag en vanavond van mijnheer den graaf vrijaf gekregen.’

‘Goed. Wil je de anderen dan even hier laten komen?’

Martin ging de kamer uit.

De inspecteur dacht eenige oogenblikken na.

‘Logeert u hier voor de eerste maal, m'sieur Donia?’ vroeg hij, terwijl hij mij strak aankeek.

Naar het mij voorkwam, klonk er eenige scherpte in zijn stem.

‘Ja,’ zei ik, ‘ik ben hier nooit eerder geweest.’

‘En u?’ vroeg hij aan professor Chalosse.

[p. 112]

‘Ik ben hier al meer geweest,’ antwoordde deze. ‘Ik ben een oud vriend van den graaf. - Mijnheer Donia en ik zijn goeie jongens, inspecteur,’ voegde hij er onnoozel bij.

De heer Armandy ging hier niet op in.

Martin kwam trouwens terug, gevolgd door de drie vrouwen van het dienstpersoneel. Ze bleven schuchter en met bleeke gezichten bij de deur staan.

Bijna op hetzelfde oogenblik kwam de assistent van den inspecteur weer binnen.

‘Er is geen enkel voetspoor meer te bekennen,’ zei hij. ‘De regen heeft alles uitgewischt.’

‘Dat dacht ik wel,’ zei de inspecteur. ‘Maar ik vermoed, dat we dat bewijsstuk ook niet noodig zullen hebben.’