De schaduw van Capoulet

[p. 75]

X
Een schot in den avond.

Hij had een leeren motorjas aan en een kap op het hoofd.

‘Bonsoir heeren,’ zei hij met zijn eenigszins krakende stem. ‘Mijnheer De Fontenay niet hier?’

‘Ik soupeer wat later dan de anderen,’ zei ik verklarend. Toen ik thuiskwam, was het eten eigenlijk al afgeloopen.’

‘Ik heb overal naar hem gezocht,’ vervolgde Monet. ‘Hij is niet op zijn kamer, niet in de bibliotheek, nergens. Trouwens, mijn verloofde kan ik ook niet vinden.’

‘Dat is leelijker,’ zei Chalosse, terwijl hij op een wonderlijke manier grinnikte.

Dr. Monet sloeg er geen acht op; hij schoof een stoel bij en zei, meer tegen mij dan tegen den professor, nadat hij dien even met een onderzoekenden blik had opgenomen:

‘Ik zit met een vreemd geval. Een van mijn patiënten is ontvlucht. Wel niet een van de storende afdeeling, maar toch iemand, op wien bijzonder gelet moest worden. Een misdadiger, die er indertijd alleen door zijn psychopatischen aanleg het leven afgebracht heeft. Het is een vervelende geschiedenis. Hij is drie jaar geleden in mijn inrichting geplaatst, en de man heeft

[p. 76]

zich altijd behoorlijk gedragen. Nadere bijzonderheden vertel ik u later wel eens; op 't oogenblik gaat het er om, dat hij zoo gauw mogelijk teruggevonden moet worden. Ik heb den maire gewaarschuwd, maar die heeft alleen zijn veldwachter. Er is getelefoneerd naar Tarascon en naar Foix; als er vanavond nog geen hulp komt, zal ik Parijs moeten opbellen.’

‘Is het zoo'n gevaarlijk individu?’ vroeg Chalosse, die plotseling nuchter scheen te worden.

‘Ja.... ten minste, hij kan niet zonder gevaar op de maatschappij losgelaten worden,’ antwoordde Monet.

‘Wanneer is hij weggeloopen?’ vroeg ik.

‘Vanmiddag. Het is gebeurd in mijn afwezigheid, ik ben bijna den heelen dag voor zaken weg geweest en eerst om zeven uur teruggekomen. Pas daarna hebben we het ontdekt. Het kan mijn hoofdverpleegster haar baantje kosten, als de curatoren kwaadwillig zijn. En voor mijzelf is het ook buitengewoon onaangenaam. Een paar jaar geleden hebben we nog eens een ontvluchting gehad; toen heeft mijnheer De Fontenay de alarmklok laten luiden en de boeren hebben hem weer opgespoord. Dat wou ik nu weer probeeren, maar het is luk-raak, als ze hem vinden; er zijn hier in den omtrek holen en gaten genoeg, waar iemand zich in verstoppen kan.’

‘Dat lijkt me een goed idee, om de klok te luiden,’ zei Chalosse. ‘Daar moeten we met De Fontenay over praten. Die moet toch ergens te vinden zijn! Hebt u er Martin naar gevraagd?’

‘Ja, maar hij zei, dat hij het niet wist. Hij is den graaf gaan zoeken. Ik moet nog even terug naar den

[p. 77]

maire en kom dan straks weer hier. Mocht mijnheer De Fontenay in dien tusschentijd hier verschijnen, wilt u hem dan vertellen wat er gebeurd is? Wij kunnen dan straks wel nader afspreken.’

Wij beloofden het en Dr. Monet verliet de kamer.

‘Dat moest er nog maar bijkomen,’ bromde Chalosse, toen we weer alleen waren. ‘Nu laten ze de gekken ook nog ontsnappen.’

Voor mij werd alles hoe langer hoe raadselachtiger. Hadden we te doen met een keten van gebeurtenissen, die onderling met elkaar in verband stonden? De ontvluchting van den krankzinnige scheen me in ieder geval een op zichzelf staand feit; hij was eerst dezen middag weggeloopen en ‘de schaduw van Capoulet’ had zich reeds vertoond in den afgeloopen nacht! Dat Monet zich ongerust maakte, kwam mij alleszins begrijpelijk voor. De directeur van een krankzinnigengesticht is in onzen tijd vaak ook min of meer directeur van een gevangenis en de ontsnapping van dezen gevangene moest, naar zijn eigen getuigenis, wel een ernstig feit zijn. De maatregelen, die Monet had voorgesteld, leken mij niet slecht gekozen en ik stemde dadelijk toe, toen professor Chalosse mij voorstelde, dat wij eventueel aan de opsporing zouden deelnemen.

‘Het is een verduiveld donkere avond,’ zei Chalosse ‘en hoor, het regent, dat het giet. Maar we zullen lantarens meenemen en De Fontenay heeft geweren genoeg. Kun je met een geweer omgaan?’

‘Ik heb er nog nooit een in handen gehad,’ zei ik wat beschaamd.

‘O, maar dat leer ik je in een hand-omdraaien,’ hernam hij luchtig.

[p. 78]

Hij praatte over het geval of het een interessante jachtpartij betrof. Hij had trouwens al eens eerder aan de opsporing van een ontvluchten gevangene deelgenomen en begon daarover een uitvoerig verhaal te doen. Maar enkele minuten later kwam Martin binnen met koffie.

‘Mijnheer de graaf is op zijn kamer,’ zei hij, het blad voor mij neerzettend. ‘Wenscht mijnheer de professor soms ook nog koffie?’

Martin had maar een enkelen vluchtigen blik in de richting van Chalosse geworpen en hij stelde zijn vraag zonder dat zijn gelaatstrekken iets van hun huisknechtelijke effenheid verloren en zonder dat zijn kalme, beleefde stem iets anders verried dan vriendelijke gedienstigheid. Maar ik begreep, dat hij een kopje koffie voor mijn hooggeleerden vriend niet ondienstig oordeelde en ik prees innerlijk zijn menschenkennis.

‘Dank je, m'n jongen,’ zei Chalosse gemoedelijk. ‘Ik hou niet erg van koffie.’

Martin verdween.

‘Ik zal mijnheer De Fontenay wel even waarschuwen,’ zei ik; ‘ik had hem toch nog even willen spreken. Dan kunnen we straks met ons drieën zien, wat we verder zullen doen. Of misschien is mijnheer Monet dan ook al terug.’

‘Best. Dan ga ik naar de wapenzaal om alvast een geschikte spuit uit te zoeken.’

Ik was op het punt, hem in overweging te geven om ook een van de harnassen aan te trekken, die in de wapenzaal langs den wand stonden, toen er plotseling iets gebeurde, dat ons beiden deed opspringen.

Ergens buiten de kamer klonk een schot.

[p. 79]

Ik rukte de deur open en snelde de gang in. Er was niemand, maar een seconde later zag ik den ouden Martin aankomen, die mij verschrikt aankeek.

‘Heeft u dat schot gehoord?’ vroeg hij.

‘Ja, natuurlijk.’

‘Het kwam uit deze richting; ik ben bang, dat het in de kamer van mijnheer den graaf was!’

Hij snelde mij voorbij naar de kamer van De Fontenay. Ik volgde hem.

Achter ons aan kwam professor Chalosse.

Voor de deur aarzelde Martin een oogenblik; toen klopte hij aan.

Er kwam geen antwoord.

‘Doe de deur maar open!’ zei ik ongeduldig.

Wij traden de kamer binnen. Op den grond, naast de tafel, lag het lichaam van den graaf De Fontenay. Doodelijk verschrikt bogen wij ons over de roerlooze gestalte. Het slachtoffer was òf dood, òf bewusteloos. Een schot had den ongelukkige in de borst getroffen; een weinig bloed was op zijn kleeding te zien.

Ik richtte mij op en keek in het rond. Een van de vensters stond open. De overgordijnen waren niet dichtgetrokken; het neerhangende vitrage-gordijn bewoog zacht op den wind. Ik ging naar het venster en keek in de nacht-zwarte duisternis. Zwaar ruischte de regen neer.

Plotseling schoot een schel-witte bliksemstraal door het donker; ik zag het grasveld, de natte stammen en het dichte loover als een hel-belichte tooneel-decoratie. Enkele seconden later rolde de donder met geweldig geluid; de vensters dreunden.

Maar in het spookachtige licht had ik duidelijk een

[p. 80]

gelaat gezien tegen den donkeren stam van een zwaren beukenboom naast het huis; een vaal-bleek gelaat, dat ik kende. Ik kon mij niet vergissen: onder dien boom stond de jonge Vergniaud!

Op hetzelfde oogenblik was het voorbij; inktzwarte duisternis heerschte weer om het huis; met ruischenden val daalde de loodrechte regen....

Ontzet week ik terug in de kamer. Martin was nog neergeknield bij het lichaam van zijn meester en keek mij radeloos aan. Hij had de kleeding van den graaf opengemaakt; een wond in de borst was zichtbaar. Professor Chalosse stond zwijgend bij de tafel.

De deur van de kamer stond open; een paar dienstboden keken met verschrikte gezichten om den hoek.

‘Mijnheer de graaf leeft,’ zei Martin met trillende stem, maar hij zal doodbloeden als er niet gauw een dokter komt. Francine, het verbandkistje, gauw!’

Een van de dienstmeisjes verwijderde zich snel.

‘Ik zal Dr. Monet halen!’ zei Chalosse, op wien de Pernod op eenmaal geen uitwerking meer bleek te hebben. ‘Hij is immers naar den maire?’

‘Ja,’ antwoordde ik. ‘Hij zal wel op zijn motorfiets gegaan zijn.’

‘Ik neem mijn wagen,’ hernam de professor, naar de deur gaande. ‘Leg maar een voorloopig verband aan.

Meteen was hij weg. De wind begon krachtig op te steken en er kletterden groote hagelsteenen neer. De gordijnen kwamen in wapperende beweging. Ik sloot het venster. Het onweer leek nog in hevigheid toe te nemen; de bliksem was niet van de lucht en ratelende donderslagen gingen in elkaar over.

Het dienstmeisje kwam terug met den verband-

[p. 81]

trommel en Martin legde zoo goed als hij kon een verband aan. Ik stond werkeloos toe te zien; ik had niet het minste verstand van hulp bij ongelukken en kon niets doen, hoe graag ik ook wilde. Gelukkig scheen Martin niet geheel een leek op dit gebied te zijn; hij was rustiger en beheerschter geworden en was ijverig in de weer met zwachtels en pleisters.

Ik leunde tegen de tafel. Ik had een vreemd, duizelig gevoel. De snelheid, waarmee de angstwekkende gebeurtenissen elkaar opvolgden, verbijsterde mij. En morgen, morgen kwam Firmin thuis, die van niets wist. Hoe zou hij zijn vader aantreffen? .... Ik keek naar het akelig-bleeke gelaat van den graaf; mijn God, misschien waren alle pogingen van den goeden Martin vergeefsch.... misschien was de graaf al overleden....

Gedood - door wien?

Daaromtrent kon op dit oogenblik voor mij niet de minste twijfel bestaan. Al te duidelijk had ik het als waanzinnig vertrokken gelaat van Vergniaud gezien in die ééne seconde van spookachtig licht....

Wat kon dit alles te beteekenen hebben?

Vergniaud.... Monique.... ja, Monique, waar was zij op dit oogenblik? En wat, wàt was haar rol in dit vreeselijke drama?

Als om vorm te geven aan mijn gedachten - hoeveel dramatischer kan vaak de werkelijkheid zijn dan hetgeen ons achter het voetlicht wordt vertoond - kwam Monique de Fontenay de kamer binnen.