De schaduw van Capoulet

[p. 51]

VII
Gevolgen van de vergissing.

Ik begreep volstrekt niet, wat deze ontmoeting nu weer te beteekenen had, maar ik begreep wel, dat het nu ernst begon te worden.

Met den jongen Vergniaud zou ik het, als deze kwade bedoelingen had gehad, misschien nog wel klaargespeeld hebben; tegen deze overmacht den strijd aan te binden, kon bij voorbaat nutteloos genoemd worden. De situatie had iets uiterst onbehaaglijks voor mij en ik vond de stilte van de omgeving op dit oogenblik volstrekt niet poëtisch meer. Een druk verkeer zou mij momenteel vrij wat liever geweest zijn. Maar ik was alleen met deze drie gemaskerde individuen in het snelle dalen van den geluidloozen schemer.

Ik probeerde langs hen heen te gaan en mijn weg te vervolgen, maar zooals te verwachten was gelukte mij dat niet. Een van de drie, een forsche kerel, wiens oogen ik zag fonkelen achter het zwarte masker, plaatste zich vlak voor mij en zei bedaard:

‘Wacht u eens even.’

‘Wat wilt u van me?’ vroeg ik driftig. ‘Ik mag hier toch zeker wel passeeren?’

‘U heeft zooeven een pakje in ontvangst genomen, dat niet voor u bestemd was,’ hernam de man. ‘Waar heeft u dat gelaten?’

[p. 52]

‘Wat gaat u dat aan?’ weer-vroeg ik norsch.

Ik voelde me allesbehalve op mijn gemak, maar eenig vertoon van onverschilligheid en trots leek me in de gegeven omstandigheden nog het beste.

‘Wij moeten dat pakje hebben.’

‘Dan moet u zien, dat u het krijgt,’ hernam ik op denzelfden toon. ‘Het pakje is mij, zonder dat ik er op verdacht was, in de handen geduwd. Ik wist in 't geheel niet, wat ik er mee beginnen moest. Ik....’

Maar ik voltooide den zin niet. Een oogenblik was ik van plan te zeggen, wat ik met het mysterieuze pakje gedaan had, maar ik bedacht me. Waarom zou ik rekenschap verschuldigd zijn aan deze drie ongure snuiters?

‘Ik heb het niet meer,’ zei ik laconiek. ‘En nu verzoek ik u, mij door te laten; ik heb geen zin om me hier door den eerste den beste te laten ophouden.’

Opnieuw probeerde ik mijn pad vrij te maken, maar de man, die gesproken had, stootte mij met een onzachte beweging terug. Ook zag ik, dat een van zijn beide kameraden een revolver te voorschijn haalde.

‘Ik zal me bij de politie over u beklagen!’ riep ik woedend.

‘Misschien krijgt u daar later gelegenheid voor,’ zei mijn forsche tegenstander, die een zekere gemoedelijkheid over zich had. ‘Voorloopig doet u wat wij willen. Als u wegloopt, schieten we u dood.’

Dit was geen aangenaam vooruitzicht. Ik herinnerde mij, dat ik, onder den indruk van mijn ongelukkige liefde, nog niet lang geleden wel eens naar den dood verlangd had, als ik eenzaam langs de kade van de donkere Seine liep, die zooveel geheimen kent....

[p. 53]

Maar nu leek mij die gedachte vreemd en ver. In een flits van herinnering ging de fabel door mijn hoofd van ‘Senex et mors’, die op school in mijn Latijnsch themaboek stond: het verhaaltje van den vermoeiden grijsaard, die in zijn ellende om den Dood riep. Maar toen de Dood voor hem stond, vroeg hij hem of hij hem helpen wilde, zijn takkenbos wat beter op zijn rug te hijschen....

Deze herinnering duurde maar een fractie van een seconde. Ik wist niet, in hoeverre ik de bedreiging au sérieux moest nemen, maar ik nam het zekere voor het onzekere en bleef staan.

‘We moeten het pakje hebben,’ herhaalde de man vóór mij.

‘Ik heb het niet meer!’ zei ik ongeduldig. ‘Dat heb ik u toch al gezegd!’

De man tastte mijn kleeren af, wat ik wel moest toelaten, want zijn makker met de revolver was dichterbij gekomen en hield den loop op mijn borst gericht.

‘Hij heeft het niet meer bij zich,’ hernam de persoon die mij gevisiteerd had. En ongeduldig liet hij er op volgen:

‘Hebt u het weggegooid?’

‘Ik wensch me er niet meer over uit te laten,’ zei ik zoo kalm als ik kon. ‘Ik wensch alleen met rust gelaten te worden.’

De man keek zijn beide kameraden even aan en zei toen:

‘Dan moet hij maar mee. Vooruit, jongens!’

Hij greep me bij den arm, een van de anderen volgde zijn voorbeeld en ik begreep, dat de man met de revol-

[p. 54]

ver achteraan kwam. Ik had tegenstand kunnen bieden, maar ik zag er het nut niet van in. Het ging in tamelijk snel tempo voorwaarts, langs allerlei slingerpaden. Lang duurde de tocht niet; na een minuut of tien kwamen we aan een kleine hut, die blijkbaar het doel van de gezamenlijke wandeling was. Het was nu bijna geheel donker geworden.

Een van de bandieten - want ik meende hun dezen naam wel te mogen geven - opende met een sleutel de deur en ik werd naar binnen geduwd. Een kleine petroleumlamp werd ontstoken en ik zag, dat ik mij in een armoedig kamertje bevond, dat er zeer onbewoonbaar uitzag. Een oude tafel en een paar kapotte stoelen maakten vrijwel het heele meubilair uit; het behangsel hing, aangetast door schimmel en vocht, in flarden van de wanden af en voor de ramen waren planken gespijkerd.

Ik keek in het rond en ik moet zeggen, dat ik mij in dit ongastvrije verblijf allesbehalve rustig voelde. Maar ik besloot toch, vol te houden.

‘En nu voor de laatste maal,’ zei de forsche man dreigend, ‘wat heeft u met het pakje gedaan?’

‘Ik geef u op geen enkele vraag antwoord meer,’ zei ik gedecideerd. ‘Ik begrijp niet, waar u de onbeschaamdheid vandaan haalt, om mij lastig te vallen.’

‘Is u van de politie?’

Ik zweeg.

De man liet een grimmig lachje hooren.

‘We hebben hier wel middelen om u aan 't spreken te krijgen,’ zei hij kalm. ‘U komt hier niet vandaan, voor u ons gezegd heeft, wie u is en wat u met het pakje gedaan heeft. Maar voorloopig....’

[p. 55]

Hij praatte even fluisterend met de beide anderen en een oogenblik later werd ik vastgegrepen en gebonden. Ik kan een beetje boksen, en ik had nog gelegenheid, een van de heeren een linksche op de kaak te plaatsen, zoodat hij met een schreeuw achteruitstoof, maar voor ik een tweeden stoot kon uitdeelen, waren mijn armen half uit de schoudergewrichten gedraaid en mijn handen op den rug gebonden. Weldra kon ik geen vin meer verroeren en om mij het schreeuwen te beletten, bonden ze mij een doek voor den mond. Zoo lieten ze mij liggen en nadat ze het lampje uitgeblazen hadden, gingen ze heen. De sleutel werd aan de buitenzijde omgedraaid en ik had den tijd om over mijn toestand na te denken.

Het was stikdonker in het kamertje. Voor zoover ik kon nagaan, was ik vakkundig vastgebonden, maar ik lag in een uiterst ongemakkelijke en pijnlijke houding; mijn teruggetrokken handen waren met een touw aan mijn voeten gebonden en een ander touw was verschillende malen om mijn lichaam gewonden. Bovendien had ik bij de worsteling een paar gevoelige klappen opgeloopen; ik voelde, dat mijn onderlip sterk gezwollen was en ik proefde bloed.

In zekeren zin had ik alles aan mijzelf te danken. Wanneer ik dadelijk gezegd had, dat ik het pakje aan den jongen Vergniaud gegeven had, zouden ze me wel geloofd en me verder met rust gelaten hebben. Maar er was een starre onwil in mij, om deze boeven te helpen bij hun bedrijf; wat ze in hun schild voerden, kon ik niet vermoeden, maar dat het niet veel goeds was, viel niet te betwijfelen.

Wat kon Vergniaud met deze geheimzinnige zaak

[p. 56]

te maken hebben? Ik mocht aannemen, dat hij niet met het drietal, dat mij hier had opgesloten, in verbinding stond, en de boeven hadden er blijkbaar niet het flauwste vermoeden van, dat hij het was, die het pakje in handen had gekregen. Vergniaud was hun tegenstander, maar met welk doel? Voor hem zoowel als voor het drietal moest de inhoud van het pakje van het grootste belang zijn.

Maar ook Vergniaud vertrouwde ik niet. Al was hij opgetreden als tegenstander van een bende misdadigers, zijn eigen antecedenten waren niet van dien aard, dat ik hem zoo maar als een dienaar van de gerechtigheid kon beschouwen.

Het was nutteloos, dat ik mij verdiepte in allerlei gissingen. De tijd verstreek, en ik lag hier machteloos op den grond, met het vooruitzicht.... ja, met welk vooruitzicht eigenlijk? De kerel, die mij de leider van het driemanschap toescheen, had mij toegevoegd, ‘dat ze hier wel middelen hadden om mij aan 't spreken te krijgen’. Die middelen konden wel eens van dien aard zijn, dat het mij onmogelijk gemaakt werd, bij mijn voornemen te blijven.... Maar waarom hadden ze die middelen niet dadelijk toegepast? Ik vermoedde, dat ze dat niet op hun eigen houtje hadden durven doen en dat ze eerst aan een hoogere instantie om advies waren gaan vragen. In dat geval zou de bende dus uit nog méér personen bestaan.

Nog een andere vraag hield mij bezig: hoe wisten de schurken eigenlijk, dat ik het pakje in handen had gehad? Ze kenden mij toch geen van drieën. Of.... was een van de gemaskerde mannen degene, die mij het pakje eenige minuten te voren zelf

[p. 57]

overhandigd had? Ik kon me, in abstracto, een samenloop van omstandigheden indenken, waardoor de vergissing hen al zoo kort daarna duidelijk geworden was.

Terwijl ik mij vruchteloos wrong in de touwen, om ze wat losser te krijgen, hoorde ik plotseling een gekraak. Het kwam niet van den kant van de ramen - ik kon zien, waar die waren, doordat er een flauw schijnsel tusschen de planken door viel, die er voor gespijkerd waren - maar van den anderen kant, van de achterzijde dus. Het geluid hield aan en het werd sterker; daarna was het, of er planken uit een deur getrapt werden. Er kwamen voetstappen dichterbij en enkele oogenblikken later hoorde ik een gedempte stem, die vroeg:

‘Is u hier, m'sieur Donia?’

Met een brommend keelgeluid en het klossen van mijn samengebonden voeten tegen den vloer gaf ik mijn aanwezigheid te kennen.

Het licht van een zaklantaren viel op mijn gelaat.

‘Ik zal u helpen,’ zei de binnengekomene. ‘Ik ben het, Vergniaud.’

Hij zette de lantaren tegen den poot van de tafel, knielde bij me neer en begon de touwen los te maken. Een paar minuten later stond ik overeind en rekte mijn pijnlijke, stijve ledematen uit.

‘Niet praten,’ fluisterde hij, ‘niets vragen. We moeten zoo gauw mogelijk hier vandaan. Kom.’

Hij lichtte mij voor en ik volgde hem naar den achterkant van het huisje. We gingen een smal gangetje door en hier bleken inderdaad een paar planken

[p. 58]

van een deur ingeslagen te zijn. Behoedzaam kroop ik, achter mijn bevrijder aan, door de opening, en wij stonden buiten.

Vaag zag ik de donkere omtrekken van de roerlooze boomtoppen. Een zwoele stilte omringde ons; heel in de verte rommelde de donder.