Lessen en liederen eener moeder

Onherstelbaar verlies.

‘Voorwaarts weêr, met moed en liefde!’
Was een troostend woord tot mij.
Maar de rouw, die 't hart mij wondde,
Blijft me op al mijn wegen bij.

Wat mijn ziel voor u gevoelde,
Julia, mijn dierbaar kind!
't Was een liefde, niet van de aarde,
't Was een min, die eeuwig mint.

Als een rozeknop, zoo heerlijk,
Bloeide uw leven, mij tot vreugd,
En geen nieuwe morgen daagde,
Of op nieuw was 't hart verheugd.

Ach! die blijde dagen vloden,
Maakten plaats voor leed en druk;
't Was misschien, om lang te duren,
Een te vol en rijk geluk.

[p. 168]

 

Toch, ik voel 't, is 't plicht, te dragen,

 

Wat mijn lot is en mijn deel;

 

God heeft veel mij nog gelaten,

 

Maar ontnam me in u zooveel!

 

 

 

Tot die ure van uw heengaan,

 

Ure zoo vol vrees en pijn,

 

Slaagde ik nog, - ofschoon uw moeder, -

 

In de kunst van kind te zijn.

 

 

 

Dat werd alles, alles anders,

 

Vrede kan ik hebben, ja,

 

Maar als 'k van geluk hoor spreken,

 

Zie 'k steeds weêr mijn Julia.

 

 

 

Al de jeugdigheid mijns harten,

 

't Blijdste van mijn deel en doel,

 

Hebt gij met u meêgenomen,

 

En 'k ben oud voor mijn gevoel.

 

 

 

Daarom, komt mij niet vertroosten,

 

Want toen God mijn liev'ling nam,

 

Toog de zomer uit mijn leven,

 

't Herfstweêr en de winter kwam.