Verzen

[p. 48]

[Het eeuwge oneindge valt, in dichte stroomen]

Het eeuwge oneindge valt, in dichte stroomen,
om mijne jeugdge kinderblijheid neêr,
nu dat, om mij, het kleine menschbegeer
vergaat in stille rust van doode droomen.

Mijn ziel vergeet het bittre leed dier Tijden
van Laagheid, die 'k in 't ver verleden zag,
mijn jeugd omrankend, met een scherp gelach
van onmeêdogen voor mijn grootst verblijden.

Dees helle lichte dag zal om mij glijden
in 't leven, schoon 'k er viel en wederviel,
tot driemaal toe, want nu sta ik herrezen

in een oneindge Grootheid, wijl mijn ziel
den gloor inzuigt van 's Werelds statig wezen,
en 'k voel, o God, me uw zegen zengend wijden.