Verzen

[p. 46]

[Dees dag breekt uit in goud, en houdt gebogen]

Dees dag breekt uit in goud, en houdt gebogen
de witte bloesems aan de groene twijgen,
die in het vochtig groeien, zacht bewogen,
hun zilvren sneeuwigheden nederneigen.

o, Alles wat 'k in liefde heb ontvangen
en al 't geen ik aan liefde heb genoten,
- vergeten Passies nu, - is thans in zangen
van vreugdevolle frischheid uitgeschoten.

En klaarder worden vuurge schemeringen,
die reeds den ganschen nacht te trillen hingen
met 't flauwe goud der bleeke manestralen.

En 't hart ook wil in lichte dag uitstralen
zijn al-genot, nu 't alles zal vervroomen
door mijn diep lied, doorleefd met passiedroomen.