Verzen

[p. 45]

[o, Zaalge hoop, laat thans mijn liefdezangen]

o, Zaalge hoop, laat thans mijn liefdezangen
verruischen in den blonden morgenstond;
mijn hart stijgt in het weemlend licht-verlangen
en balsmend heelt het mijn gewonden mond.

Mijn oogen zacht de melodieën weenen
der uchtendschoonheid, die ik juichend tracht,
in onvergangbre rythmen, te vereenen
met 't vreugdvol Heil, mij met dees nacht gebracht. -

Die nachtdroom is nu weg. Met lichte kring,
hangt hij, in 't nevelzweven, stil te beven
gelijk een immer-zoete mijmering.

Gaat heên ook Hoop, gij die om 't hart mij hing
toen ik het lied der Schepping zong, gedreven
door 't laatste Algoede van mijn jeugdig leven.