Verzen

[p. 39]

[o Dichters, vrienden, schoonre Tijd zal dringen]

o Dichters, vrienden, schoonre Tijd zal dringen
op àl dees makke machtloosheid; 't verlangen
naar andre horizonnen voel ik zingen,
en 't Glorielicht stroomt langs mijn bleeke wangen.

Een wijd-geopend leven heeft beschenen
dit Land, en 'k zie thans, machtig om ons henen,
een Toekomst doornen, als een lichte Vrede
algoed en schoon, nu onze handen gleden

om 't hoofd ons Volks, dat stond als een verloren
kind in het zonnelichten van dees dagen....
Maar frisschre Tijd is thans met ons geboren.

In ieder oog is die Tijd opgeblonken
en wijl ons Jeugd verruischt, met sneller dagen,
blijft éen Deugd toch in aller hart gezonken.