Verzen

[p. 36]

[Gij zijt mij immer lief, o dierbre stonden]

Gij zijt mij immer lief, o dierbre stonden,
als avondschijn in donkren nacht vervliet,
als 't laatste licht in 't duister is verzwonden
en 't al medolisch zingt een suisend lied.

Dan spoedig glimt door 't ruim de manegloed
en schemert, in een eindloosheid, vér-boven
de grauwe wolkjes, even gauw verschoven,
en 'k vind, geloovend, dan mij-zelve goed.

Dan ruischt een bleeke melodie mij tegen,
en mijne ziel weent door den kalmen nacht
een heilgen tranenvloed, ach! bleek en zacht

gelijk de sterren, die, met snel-bewegen,
weenen hun gauw-vergane gouden pracht
door 't ruiselende loof, met kil geklacht!