Verzen

[p. 28]

[Naar dien vergevingsdag die nooit verscheen]

Naar dien vergevingsdag die nooit verscheen,
gaan zij in 't pijnlijk gloren van hun droomen.
Het noodlot heeft hun hoop de hand genomen,
en 't hopen stil vergaat in droef geween.

Hun ziel heeft nooit een blijen zang vernomen,
en 't wee staat in hun mensch-zijn diep gesnêen;
ontheiligd is hun geest van 't moede komen
van 't machtloos vliên, door 't ruim van hun verleên.

En nu, na al de rampen die hen snoeren,
nog grijpen zij naar 't sneeuwig-wit Geluk,
die hooge rots in hun meêwarig lot.

Eén wensch in 't lage leven dat zij voeren:
‘o, Willen, plechtig, gaan door 't levensjuk,
om, met hun ziel, zich te ankren aan hun God!’