Verzen

[p. 25]

[Rood-gloeiend striemt de zon de blauwe luchten]

Rood-gloeiend striemt de zon de blauwe luchten,
waar zilvrig doomt een effen duisternis.
In laatste glans, breekt de geheimenis
van menschenwee haar smart in duizend zuchten.

En duizend zuchten bloeien in genuchten
om mijne ziel, stil-treurend om 't gemis
des kalmen dags, die 't droeve wee deed vluchten
en weeldrig spreidde in 't hart vergiffenis!

Vergiffenis! God laat die bloem ontbloeien
en uit mijn hart haar deemoedsglansen vloeien
op 't aardsche leven, waar 'k mijn stappen richt.

Dan zal ik, bij uw aller-laatste dagen,
herrijzen, op uw eindloosheid gedragen,
in 't duizlend schittren van uw Hemellicht.