Verzen

[p. 24]

[De hooggestegen maan glimt door de twijgen]

De hooggestegen maan glimt door de twijgen,
waaraan de witte bloesems bottend hangen,
en giet mijn weelde in rijzende gezangen,
die, als een wijdend lied, ten hemel stijgen.

In zilvren luister, de oude kruinen neigen
hun geel-bedroomde schaûw, wijl roerloos, bange
ontbloeit, rond hen, mijn trotsch-gebouwd verlangen,
zachtkens verruischend tot een heilig zwijgen.

Langs 't rustend veld, met mijmer-blond omweven,
voel ik mijn ziel langs klare tonen zweven
opbeurend in wijd-klinkend Koor gedragen.

En in de bladerstille lucht, met trage
glinsters, lichtend-gestrooide sterren blinken,
wijl Nacht en Vrede in 't zwellend harte zinken.