Verzen

[p. 22]

[Hoewel gij mij zoo rein scheent, in uw pracht]

Hoewel gij mij zoo rein scheent, in uw pracht
van zwart-bruine oogen en van blonde haren,
waarin 'k met heilge liefde en smachtend staren
mijn arrem leven uit te snikken dacht,

heb 'k nooit gezegd hoezeer ik u beminde,
dan eens op 't laatst, toen, 't hart, in zijn verdriet,
toch zag dat 't slechts zijn Heil zou kunnen vinden
in 't lieve ruischen van een zalig lied.

En nu uw liefde week en werd vergeten
door mij, voor wie gij in herinnering
slechts leven kunt, nu voel ik 't hart mij breken,

want immer blijft me een droeve mijmering
zoo huivrig om het koude voorhoofd hangen...
en wêer lijk eertijds kust gij mij de wangen.