Verzen

[p. 21]

[Nu lig ik weder in uw zalige armen]

Nu lig ik weder in uw zalige armen,
zoo afgemat van 't leven, roerloos, bleek,
o Vrouw, en kus noch liefde kan verwarmen
dit koude hart, dat liefdeloos bezweek.

Superbe Vrouw, wier lippen smetloos kusten
mijn mond, uw armen om mijn hals gespreid,
wijl de oogen-mijn in de uwe hopend rustten
en ik slechts wenschte 's levens-innigheid,

dalende in zuivre tonen, licht en rood
van de' avond, die uw liedren zacht vergoot
in 't voller ruischen van uw zelfs-behagen.

Nu, in uw armen, denk ik aan die dagen
toen 'k, aan uw zijde gaande, 't Heil genoot,
dat 'k eens verliezen zou, met bitter klagen.