Verzen

[p. 20]

[O, vluchten naar den verren gang der tijden]

O, vluchten naar den verren gang der tijden,
het leven rukken uit zijn aardsche banden,
het vol van liefde aan zijnen Schepper wijden
en op het altaar van dien God verbranden.

Uw dagen, kind, deed heel mijn zijn ontwijden,
toen 'k opleefde in het maagd-zijn uwer handen;
mijn schoonheid, maagd, die in uw weelde blijdde,
moest ik, voor u, in de eindloosheid verpanden!

Want kon 'k in 't Hooge schittren op mijn wegen,
zoolang de wereld-mensch in mij moest leven,
en 't hoofd deed neigen naar dees droevige aarde?

En waarom heeft uw liefde niet gezwegen,
toen mij uw woord niet meer den glans kon geven
dien ik, tot diadeem, op 't hoofd vergaarde?