Verzen

[p. 18]

[Aan u, o Vrouw, denk ik met puur verblijden]

Aan u, o Vrouw, denk ik met puur verblijden,
van af mijn prille Jeugd, zoo vaak doorvoeld
met klank en zang, en die gij minnend wijdde
in 't hooger leven, dat mijn borst omwoelt.
O, immer moet ik tot u wederkomen,
Aanbede Vrouw, steeds stijgend in den Gloor
waarmeê mijn droevig hart eens schittren zal,
want nieuwer leven voel 'k mij tegenstroomen,
en 'k denk aan u, o Vrouw, wijl breeder koor
gaat orglend trillen door het gloënd heelal!