Verzen

[p. 17]

[Nu voel 'k ver-weggezonken beelden zweven]

Nu voel 'k ver-weggezonken beelden zweven
om mijn mond, voor een gansch geslacht gesloten,
't zijn droeve zangen, mijne ziel ontschoten,
die heilge sluiers om mijne oogen weven;

't Zijn droomen uwer droomen, die omgeven
mijn Jeugd van Leed, uit diepe smart ontsproten,
mijn Jeugd van Liefde in uwe Jeugd vervloten,
mijn harte, Kind! vernietigd in uw leven.

Ik, menschen-kind, moet 't gore mensch-zijn haten
en mijne ziel, tot Godendeugd geboren,
wil nu dees droeve schijn-schoone aard' verlaten
om in haar eigen grootheid óp te gloren!

En ach, mijn Grootheid! kon 'k met u vergaren,
in 't hart, die beelden, die mijn liefde waren!