Verzen

[p. 14]

[Het zongegloei dringt, met zijn puntge vlammen]

Het zongegloei dringt, met zijn puntge vlammen,
in 't hangend walmen van den morgenwind,
wijl evengauw het droef gespeel begint
van eindloos bladgeklaag om oude stammen.

Die zonnegloed wordt vuurger in de vert;
Het laatste koeltje vlucht uit donkre bosschen,
wijl schaarsche droomen - daar 't al gloeiend werd -
zóo stil vergaan om gloênde loovertrossen.

Als hadden duizend stemmen klank geweven
over dees witten, rijkbebloemden grond,
zoo waait een zomerwind medolisch rond
op frissche krachten naar omhoog geheven.

Het tulle meikleed ruischt een zangverhaal,
stervend in 't zilvren loof der waazge abeelen,
en komt voor 't laatst nog droevig de ooren streelen
eer 't gansch verluidde met een godentaal.

En gij, mijn ziel, die 't al aanhoort, moet zwijgen
in de zóo bonte Vrêe van zomerrust
en 'k moet, vol goedheid, 't zalig hoofde neigen
dees wereld en dit leven onbewust!