Verzen

[p. 12]

[De kille, klamme handen van den nacht]

De kille, klamme handen van den nacht
sluiten me in 't ruischlied van een purpren dauw,
en de oude kruinen waasmen zacht een pracht
van kleurge droomen, die 'k hoopvol aanschouw.

In heilig hoogheid, valt me 't rustend blauw
der Heemlen op mijn blonde lokkenvacht,
wijl 't zoete stil-zijn, dat ik thans betracht,
mijn ziel omwindt met sluiers van veel rouw!