Verzen

[p. 11]

[De maan doolt angstig langs de bergenkruinen]

De maan doolt angstig langs de bergenkruinen,
die rustig gloeien in een vreemden gloed
van zegevuur, smorend met donkre-bruine
lichtvlekken en verschimmend in een vloed
van licht-geluid, dat naar den horizon
heimlijk vergloeid gelijk een bleeke zon,
rood-stervend uitgaande in het avondlicht.

O, alles is zóo stil, in 't harte ligt
den nachtelijken weemoed, ach zóo kil,
en de aard' trilt weg in 't zwakke windgeril.

De nacht komt aan en de eeuwge duisternis
schudt, als een gloor, van zijne purpren zwing,
dauw-dronkne, vallende geheimenis, -
het slaaprijk nachtgebloemt', - dat in den kring
van 't harde donker, niet meer verder drijft.

De ziel des nachts aanhoort het stille weenen
van rouw en droefenis,... en angstig blijft
hoog hangen, boven 't veld, het zwart gezicht
van 't zwijgend duister, vol doorzichtbre kleuren,
gelijk een floersche sprei van ruislend licht.