Verzen

[p. 10]

[Gelijk een nevel, voel 'k mijn droom verzwinden]

Gelijk een nevel, voel 'k mijn droom verzwinden,
langs 't sluimrend oosten, waar geen zonne klaart,
maar eeuwig nacht en niet-zijn machtloos binden
het trotsche willen van mijn droevige aard'.

Toch zal mijn ziel haar eigen grootheid vinden
in 't wilde lijden dat mijn wereld baart:
'k Zal eigen grootheid om mijn streven winden
in 't leven, tot geen heimwee meer bezwaart.

Nu solt mijn geest niet meer in 't ijle, wijde,
waar slechts een zielloos zwijgen antwoord geeft,
diep in mij-zelf voel ik mijn streven glijden:

Daar schijnt me een troostend lied, vol kracht en leven,
dat, sterkend-stijgend, langs mijn ziele zweeft
door 't hart te ruischen met een helder beven.