Verzen

[p. 9]

[Waar vlucht dit Leven heên, dat wreed mijn oogen]

Waar vlucht dit Leven heên, dat wreed mijn oogen
versteend in 't angstig turen naar de zon?
'k aanroep de Wereld, en ik hoor slechts Logen;
'k aanroep de Vrouw, daar zij dat leven schon'. -

Slechts altoos voel 'k de stilte van mij-zelve,
en weg vloeit 't Leven, in een stil vergaan,
door duisterheid van mijne zielsgewelven,
vol eeuwgen nacht, waaruit 't is opgestaan.

En zie: vertrillend langs de klamme krochten,
waar 't Hierna spreidt zijn nare ravennacht,
dààr mis ik 't Goede dat mijn handen wrochtten.

En niets is mijn arm-hart meer bijgebleven
dan een suprème hoop die 'k niet zal geven,
aan Menschen, voor het laatste zij volbracht!