Verzen

[p. 8]

[Ver van het leven lig ik weggezonken]

Ver van het leven lig ik weggezonken
en doodsche stilte is roerloos om mij henen.
Met mij is 's levensliefde en heil verdwenen
die 'k groot mijn jonge ziel had ingeschonken.

Mijn oog is denkensmoede en kan niet weenen
mijn diepe smart, met duizend tranenvonken,
en door mijn ziel, die blijde eens had gedronken
aan 't Leven, 't Hierna heeft thans woest geschenen.

En wijl 'k den eeuwgen, donkren nacht voel naken,
om 't rouwvol hoofd, en 't eeuwenoude duister
het niet-zijn grift diep in mijn marmren slapen,
heel vér, daar gaat der Menschen gouden luister;
zijn zware stappen dierbre beelden wekken,
die, laatste hulde, 't arme menschlijf dekken.