Verzen

[p. 6]

[In duistrig dalen, valt ge, nacht, op aard]

In duistrig dalen, valt ge, nacht, op aard.
Stil waait het grauwe floers u van 't gezicht
en spreidt zijn dwarrelplooien, zwart-verzwaard,
op 't huivrig leven dat te sluimren ligt.

Bij 't zilvrig zwerven, door het hemellicht,
had 'k machteloos mijn oogen blindgestaard;
uw hand heeft nu mijn nevel opgeklaard
en sluit den weedom van mijn menschheid dicht.

O, zoete nacht, die niet meer wederdoomt,
'k voel 't zachte glimmen van een kalme vrêe
die schijnt en glanst en wederglanst in 't hart;

Een lichteloos geruisch mijn aarde omzoomt
en klimmend, immer klimmend, bruischt de bêe
der wereldziel, grootsch trillend door mijn hart.