Verzen

[p. 5]

[Ik voel het leven in een vloed van zangen]

Ik voel het leven in een vloed van zangen,
met wanhoopswieken, om mij henenslaan;
'k voel 't wilde leven mij het harte prangen
en rozedroomen in dat hart vergaan.

Arm kinderhart! bang turend in 't verlangen,
smart-glinstrend ziet het levenslicht u aan;
laat mij, in eenzaamheid, uw schoon erlangen
opdat ik moge in bloesems openslaan.

Een duistre nacht die wuift de ziel mij open
en moêgepeinsde droomen balsmen zacht
dit willend hart, stervend in willoos hopen.

Dood staart mijn blik in schitter-starrenoogen....
Ach! zooveel licht heb 'k dronken ingezogen
dat 'k lichtend sterf, in schaduwrijken nacht.