|
| |
‘Chriestne zielen!’
‘Chriestne zielen!’ Aorige uutroep,
die, nao meer dan vieftig jaor,
Mien nog schreien duut van lachen
Och, waor is de tied gebleven?...
Al mien haoren zin nou gries,
En ik merk: mien levensliedje
raokt somwielen van de wies.
Mien geheugen speult m' al parten:
wil 'k is uut verlejen tied
Dit of dat geval vertellen -
fuut! 'k bin naom en daotum kwiet.
| |
| |
Maor - en dâ's weer onbegrieplik -
wâ 'k as dreumes heb gedoan,
Glad vergeten was siends jaoren,
kumt weer levend veur mien staon.
Zoo, beveurbeild, uut mien jonkheid
schiet mien ien 't kemiek geval,
Dâ 'k op Sinter Klaos beleefd heb
's Aovends goeng weer 't spul beginnen.
't Joeg mien wel 'en schrik op 't lief
Dâ gerammel met de ketting;
maor toch was 'k op mien kievief:
Went ik trok 'en bietje ien twiefel
de echtheid van den Sinter Klaos,
En gen zier meer kos ik gleuven
aon zien knecht den Pieterbaos.
‘Stil!’ - riep vaoder bang tot moeder -
‘Heurde 'm?...Daor kumt Pieter aon!...’
Maor ze kniepten saom 'en eugske,
en dâ dee mien veul verstaon.
Boems! d'r valt 'en roei, en strompelt
Pieter brommend uut de kas...
Gauw zag 'k aon zien kromme beenen
dat 'et oome Graodus was.
Maor 'k zei niks, en hiew m' onneuzel,
en dee krek al wat ie wou:
Op mien knie beleufde ik greinend
dâ 'k m' ien alles beetren zou.
Daorum kreeg 'k, ien stee van priegel,
keuning Daovid van taoi-taoi;
'k Had zien kroon al opgepeuzeld,
toen 'k hum vond ien moeders laoi.
Nog meer lekkers zag 'k dien mergen
ien de laoi van 't kammenet...
'k Docht: zou moeder Sinter Klaos zin?...
Jao, best meuglik!...Opgelet!
| |
| |
Veur haor bedstee hâ 'k 'en klumpke
hooi en wortels neergezet;
Maor ze zei mien, toen 'k goeng slaopen:
‘Zet 'et veur oew eigen bed!
Went de bisschop laot oe weten
dat ie rijdt bij ou van nacht.
Mergen vruug dan kum 'k is kieken
wâ de heilge man oe bracht.’
'k Kreeg 'en kruusken op 'et veurheufd
met 'en ‘slaop wel!’ op de wang;
Trooi mien kleine kaomer binnen,
lachend maor 'en bietje bang...
Bang?...Waorveur zou 'k bang zin?...Gekheid!
Kiek, 'en bisschop is gen spook...
't Is 'en heilge man uut Spanje,
dâ zeit moeder - 'k gleuf 'et ook;
Maor, dat ie te peerd ien huus kumt
deur 'et schorsteengat - dâ 's raor!
Zonder nek of poot te breken
speult gen enkel peerd dâ klaor.
't Is kemiek!...Zou moeder zelvers? -
O, ze houwt zoo veul van mien,
Maor ze kan m' ook aorig foppen -
Zou zij zelvers?...Hè!...Misschien!
Zoo lei 'k lang ien bed te miemren. -
Met de dekens aon den mond,
Hiew 'k den aojem ien, al luustrend,
en keek scharp ien 't duuster rond.
Stil!...daor piept de deur...gauw snurken
net of 'k slaop. D'r kumt wat, heur!
Wie zou 't zin?...Zoo waor, 't is moeder...
'k zie 't bij 't schiensel uut de deur:
Zuutjes schuuft ze op kousen-vuutjes,
buugt zich veur de taofel neer,
Leit daorop 'en grooten klaosman,
suukerbeuntjes en nog meer;
| |
| |
Heel veurzichtig haolt ze uut 't klumpke
hooi en wortels - krek of 't peerd
't Heelegaor had opgevreten -
en maokt haostig rechtsumkeert.
Deur weer dicht...maor zonder piepen...
Weer is 't duuster. - Nou d'r uut!
En daor stao 'k al veur de taofel
dansend op mien bloote vuut'.
Klaosman, beuntjes, 't heele boeltje
gauw mee naor de werme kooi...
'k Kruup er ien, en toen aon 't smullen
net zoo lang, dâ heel de zooi
Tot 'et leste brukske en stukske
is geburgen ien mien maog.
Was de maog daormee tevrejen?
Jongens doen haor nooit zoo'n vraog!
't Heugt mien deksels goed alevel,
'k had 'en raoren droom toen 'k sliep:
Pieterbaos danst op zien klompen
ien mien maog de horlepiep.
's Mergens heur ik moeder schrauwen:
‘Chriestne zielen!’ - Op die schrauw
Koekeloer 'k deur 't bedgordientje:
't goeje mins zit arg ien 't nauw...
Met de handen saomgevouwen
blieft ze 'en poos bedremmeld staon,
Scharp naor alle kanten kiekend,
fluusterend: ‘Wâ nou gedoan?’
Of ik van den Prins gen kwaod weet,
roep ik: ‘“Goeje mergen, moe!”’
‘G'mergen jungske!’ zei ze vriendlik,
en kwiem langzaom naor mien toe.
Op de taofel wiezend, vraogt ze:
‘Zoo! De bisschop kwiem hier niet?...’
‘Toch wel, moe! 't Peerd hêt 'et klumpke
leeggevreten, zoo ge ziet!’
| |
| |
‘Zoo! En gij?...Al opgegeten
wat ie reej op taofel?...Zeg?...’
‘Jao! Hie zei mien: eet maar op, jong,
anders pakt 'et moeder weg!’
‘Schelm, ge fopt mien!’ riep ze lachend,
‘Maor, 't is nou de leste keer:
Sinter Klaos rijdt veur zoo'n deugniet
op 'en ander jaor nie meer!’ -
‘Chriestne zielen!’ Aorige uutroep,
die, nao meer dan vieftig jaor,
Mien nog schreien duut van lachen
|
|
Auteursrecht onbekend