Kriekende Kriekske

[p. 19]

Op 'et karkhof.

Hieronder leit de braove ziel

Die mien te vruug ontviel.

Mien kienders, haor veuruut gegaon,

Die trokken moeder aon.

Ze vraogen hoe 't met vaoder geet

En klaogen um mien leed,

Dâ 'k nou op aorde allinnig bin -

God, zou 'et meuglik zin?...

Ik luuster scharp, met de oog' vol traon'

Of 'k soms iets kan verstaon.

Ik roep. Gen woord, hoe lang 'k ook wacht;

De doojen fluustren zacht. -

Dan kum ik thuus, waor alles treurt,

Wâ haor nie ziet of heurt.

De dieren kieken triest en schouw:

Waor blieft de goeje vrouw?

De bluumkes vraogen kwienend mien

Haor lieve zonneschien.

Ach, erme schepsels, 't valt ons zwaor...

Kum, troosten wij mekaor!