Kriekende Kriekske

[p. 20]

Het fotegrafietje.

We lieten ons saom, met ons vieren,

Mien man, de twee kienders en ik,

Veur de aorigheid fotegrafieren.

Wâ hadden de kleintjes 'en schik!

Blij zaogen we 't fotegrafietje,

Ik docht: mien geluk is toch groot!

Op de knie van heur vaoder zat Mietje,

Daorneven ons jungske op mien schoot.

Allen spraoken van 't sprekend gelieken,

En ze vonden 'et groepje zoo lief. -

Nao 'en verrel jaors kwiem er een kieken

Onverwacht, ien den nacht as 'en dief:

En hie greep naor 'et fotegrafietje,

En hie scheurde de helft er van af...

Ach! nou liggen en vaoder en Mietje

Naost mekaor ien 'et eigenste graf!