Kriekende Kriekske

De aovendgloed.

'k Zit ien 'et zomerhuuske alleen,

En kiek naor d' aovendgloed;

Een stille vree straolt um mien heen

En diep ien mien gemoed;

't Is net of 'k ien ons karkske zit
En tot 'et Kiendje op karstmis bid.

Mien geest denkt aon den stillen dood,

En dwaolt naor mennig graf

Umstraold ook van 'et aovendrood,

En vraogt zich triestig af:

Hedde ooit veurheer deur daod of woord
Ien hun gemoed den vree gestoord?...

Dan denk ik aon mien lieven weer,

Die 't aovendrood nog zien:

Nou, vuul ik, houw 'k van hen veul meer!..

Hê 'k ze ooit bedroefd misschien,

Veurtaon bestraol ik ze ien 't gemoed
Met stille vree, as de aovendgloed.